ردیف این غزل دشوار می‌شد با "بیندازم"
ولی با وامی از چشم تو شاید جا بیندازم!

جهان زیباست بی‌تردید، باید دید و لذّت برد
چرا باید نگاهی تیره بر دنیا بیندازم؟

کمی پیرم، ولی پیری که عمری عاشقی کرده
نمی‌خواهم خودم را از تک و از تا بیندازم

نباید حرف مردم را به یاد من بیندازی
که من هم شانه‌ها را دَم‌به‌دَم بالا بیندازم!

"من از اقلیم بالایم"، مرا در خاطرت بسپار
تو را باید به یاد "شعر مولانا" بیندازم

بیابان بود و ما بودیم و مقصد منزل لیلی
نیفتادم ز پا تا عقل را از پا بیندازم!

تو ترکم کردی و من همچنان در شهر خواهم ماند
که رسم عاشقی را بین مردم جا بیندازم

تو را هرگز نخواهم یافت... امّا باز ناچارم
که تور پاره را بر آبیِ دریا بیندازم...