در خبرها آمده است که امارات متحده عربی در مورد درگیری های مرزی میان اتیوپی و سودان میانجیگری میکند: https://www.middleeasteye.net/news/sudan-accepts-uae-mediation-offer-ethiopia-border-dispute-dam خبر دیگری نیز حکایت از آن دارد که امارات قصد دارد در موضوع سد رنسانس میان اتیوپی، سودان و البته مصر میانجیگری کند که البته مصر از این موضوع خیلی استقبال نکرده است: https://www.al-monitor.com/originals/2021/03/egypt-weighs-uae-mediation-initiative-nile-dam-crisis هفته گذشته نیز خبر از میانجیگری میان هتد و پاکستان دادیم و با تلاش های این کشور، هر دو طرف رضایت دادند که توافق آتش بس قبلی پایبند باشند. این حجم از میانجیگری توسط امارات متحده عربی بی سابقه است. این تحرکات را باید در کنار دو عامل دیگر تفسیر کرد: 1- مرگ میانجیگران کهنه کار منطقه یعنی امیر کویت شیخ صباح و پادشاه عمان سلطان قابوس که جانشینان آنها حداقل در کوتاه مدت تلاش چشمگیری در این سو نکرده اند. 2- عقب نشینی امارات از برخی ماجراجویی های نظامی که در دوره ترامپ، اوج گرفته بود. از جمله خروج از بندر عصب اریتره و کاهش اقدامات در پرونده لیبی. شاید بتوان حداقل در چهار سال آینده و در دوره بایدن، چنین الگویی را در رفتار اماراتی ها به کرات مشاهده کرد: الف) خروج از میدان های تنش زا و مورد حساسیت آمریکا که غضب این کشور و برآمدن موج رسانه ای بر علیه آنها را در پی خواهد داشت. ب) تلاش برای ارتقای نقش راهبردی خود با ایفا کردن نقش یک کشور میانجیگر در تنش های مهم منطقه منا. انعطاف پذیری سیاست خارجی امارات متحده عربی، نمونه ای کم نظیری در منطقه است. البته شاید بتوان این انعطاف پذیری را متأثر از نوعی فرصت طلبی سیاسی-امنیتی-تجاری دانست. مطالعات خلیج فارس @PGulfStudies