✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «امامت» آخرین مرحله سیر تکاملی هدایت بشر         روز شنبه، ١۴٠٠/٠۵/٠٢ ✍️ مناسبت روز: امروز چهارمین روز از «دهه‌ی ولایت و امامت» است و در سخن امروز نیز به یکی دیگر از شبهات و سؤالات پیرامون امامت و ولایت می‌پردازیم؛ و اما سؤال امروز: ❓آیا مقام «امامت و ولایت» از نظر خدا بالاتر است یا «مقام نبوت و رسالت»؟ ✅ برای پاسخگویی به این پرسش، ابتدا باید با مفهوم سه واژه نبوت، رسالت و امامت آشنا شویم تا وجه برتری امامت یا رسالت روشن شود! 🔹 «مقام نبوت»: نبی از نبأ و به معنای خبر مهم است، بنابراین نبی به حامل خبر بزرگ و یا خبر دهنده از آن اطلاق می‌شود؛ نبی در زبان فارسی همان پیامبر است و در فرهنگ قرآنی به انسانی می گویند که وحی الهی را از خداوند، با روش‌های گوناگون دریافت می‌کند؛ و همچون گزارشگری، بدون وساطت بشری دیگر از جانب خدا خبر می‌دهد؛ و به قول شیخ طوسی (ره): «انه مؤد من الله بلا واسطة من البشر»: «نبی کسی است که بدون وساطت انسان دیگر، وحی خدا را برای مردم بازگو کند» (الرسائل العشر، ص۱۱۱) بر این اساس قرآن می فرماید: «فَبَعَثَ اللهُ النَّبیّینَ مُبَشّرینَ و مُنْذرین»: «خداوند پیامبران را به عنوان مژده آورندگان و بیم دهندگان برانگیخت» (بقره/٢١٣) 🔹 «مقام رسالت»: رسول، بر پیامبرانی اطلاق می شود که علاوه بر اخذ وحی و خبر دادن از جانب خدا، مسؤولیت ابلاغ رسالت الهی به مردم را نیز از جانب خدا بر دوش دارند؛ چنانچه قرآن می‌فرماید: «فَإِنْ تَوَلَّيْتُمْ فَاعْلَمُوا أَنَّمَا عَلَىٰ رَسُولِنَا الْبَلَاغُ الْمُبِينُ»: «اگر روی برتافتید، بدانید که رسول و فرستاده ما، جز ابلاغ روشن، مأموریتی ندارد!» (مائده/٩٢) بنابراین رسولان از انبیاء بالاترند، چراکه علاوه بر اینکه گیرندگان وحی الهی و حاملان خبر هستند، وظیفه ای را به عنوان ابلاغ رسالت نیز بر عهده دارند. 🔹 «مقام امامت»: امامت از نظر قرآن، غیر از دو مقام یاد شده فوق و توأم با اختیارات و تصرفاتی گسترده‌تر در راستای اجرای شریعت و مدیریت و رهبری جامعه و پیشوایی مردم می باشد! بنابراین خداوند در مورد اعطای مقام امامت به حضرت ابراهیم (ع) در قرآن می‌فرماید: «وَإِذِ ابْتَلَىٰ إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ ۖ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا... »: «آنگاه که ابراهیم از امتحانات الهی سرافراز بیرون آمد، خدا به وی فرمود: ما تو را امام و پیشوای مردم قرار دادیم...» در پرتو این سخن قرآن، دو حقیقت بر ما آشکار می گردد: الف) این آیه، آشکارا به تفاوت مفهوم امامت با دو مفهوم نبوت و رسالت، گواهی می‌دهد، زیرا حضرت ابراهیم (ع) پیش از آزمایش‌های الهی، سالیان دراز دارای مقام نبوت و رسالت بود که همین وحی الهی یکی از نشانه‌های نبوت حضرت است! ب) همچنین از این آیه استفاده می‌شود که مقام «امامت» فوق مرتبه «نبوّت و رسالت» است؛ زیرا در عین حال که حضرت ابراهیم (ع) به مقام نبوت و رسالت رسیده بود، می بایست امتحانات بزرگ و سنگینی همچون : 🔹مهاجرت از سرزمین بت پرستان و پشت پا زدن به زندگی خود؛ 🔹بردن و رها کردن زن و فرزند در سرزمین بی آب و آبادانی؛ 🔹قیام در برابر بت پرستان بابل و شکستن بت ها؛ 🔹رفتن در میان آتش نمرود؛ 🔹بردن فرزند به قربانگاه برای قربانی کردن او به دستور الهی و... را پشت سر بگذارد و پس از موفقیت در تمامی آنها، شایستگی مقام والای «امامت» را کسب نماید! ✍️ از سخنان فوق، کاملاً روشن می‌شود که «امامت» آخرین مرحله سیر تکاملی هدایت بشر است، بنابراین پیامبران در مقام نبوت و رسالت تنها فرمان حق را دریافت کرده و به مردم ابلاغ می‌کنند، اما «امامان»، برنامه‌های الهی را به اجرا در می آورند؛ خواه از طریق تشکیل حکومت یا غیر آن، بنابراین، «امام» در حقیقت مجری احکام شریعت الهی است و مرحله تحقق بخشیدن به تمامی برنامه‌های الهی و اجرای دستورات شرع مقدس در راستای ایجاد جامعه ای نمونه و سعادتمند به‌عهده اوست! 👈 در پایان، شاید سئوال شود که لازمه تفسیر فوق این است که هر «امام» باید نخست نبی و رسول باشد، و بعد به مقام امامت برسد؟ در صورتی که جانشینان معصوم پیامبر اسلام (ص) چنین نبوده‌اند؟ 🔹 در پاسخ می گوییم، لزومی ندارد که حتماً شخص «امام» قبلاً به مقام نبوت و رسالت رسیده باشد! بلکه اگر کسی قبل از ایشان باشد که مقام نبوت و رسالت و امامت در او جمع گردد (مانند پیامبر اسلام)، جانشینان او می‌توانند برنامه امامت او را تداوم بخشند! البته این در صورتی است که نیاز به رسالت جدیدی نباشد، چنانچه پیامبر اسلام، خاتم پیامبران بودند! https://eitaa.com/ROOZBARG