💠ادامه 👇 🔸٢ _ در اشکال دوم می گوید که آیا تنبیه یتیم جوازی است یا وجوبی , اصلا ممکن است که خانواده شهید جرمی نکنند تا مستحق تنبیه باشند و روایت مذکور تقیید بخورد !!!!! ❗️این سخن هم از آن سخنان بی ربط وهابی است . 👌ما کاری نداریم که آیا خانواده شهید جرمی مرتکب می شوند یا نمی شوند , همین که جواز تنبیه در مورد آنان صادر شده است , این جواز و تنبیه در هنگام عصیان , موجب تقیید اطلاق موجود در حدیث مورد بحث می شود و ما تنها در صدد اثبات همین نکته هستیم ❗️اگر بخواهیم برای فهم وهابی مثال قرآنی هم بزنیم می توانیم بگوییم که خداوند دستور می دهد که به پدر و مادر نیکی کنید : "بِالْوالِدَيْنِ إِحْسانا " ( بقره ٨٣ ) 👌وجوب احسان کردن به صورت مطلق به پدر و مادر که در آیه بیان شده است مستلزم آن است که از پدر و مادر اطاعت پذیری به صورت مطلق داشته باشیم , زیرا تمرد از دستور پدر و مادر با وجوب احسان کردن به آنان همخوانی ندارد , حال آیا این اطاعت مطلق از پدر و مادر گواه بر عصمت پدر و مادر است !!!!! ❗️خداوند این احسان و اطاعت را قید می زند که اگر پدر و مادر خواستند که فرزند به خداوند شرک بورزند , فرزند نباید از پدر و مادر اطاعت کند : "وَ إِنْ جاهَداكَ عَلى‏ أَنْ تُشْرِكَ بِي ما لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ فَلا تُطِعْهُما " ( لقمان ١٥ ) 👌بنابراین پدر و مادر حکم اطاعت مطلق ندارند تا بحث عصمت آنان مطرح شود و اطاعت مطلق آنان قید می خورد که تا زمانی این اطاعت است که تخلف از حکم خداوند نباشد . ❗️ممکن است پدر و مادر هیچگاه فرزند را دستور به شرک ندهند , با این وجود حکم عدم اطاعت مذکور در سوره لقمان تقیید زننده اطلاعت مطلق از آنان است , در مورد فرزندان یتیم شهید هم مطلب به همینگونه است , یعنی ممکن است که فرزندان هیچگاه جرمی مرتکب نشوند تا شایسته تنبیه باشند , اما همین حکم جواز تنبیه , تقیید زننده حکم مطلق روایت مورد بحث در ممنوعیت خشمگین کردن خانواده شهید است . 🔸٣ _ در اشکال سوم می گوید که چون تنبیه یتیم برای تربیت او است , اصلا اذیت و آزار یتیم نیست تا تقییدی برای حدیث مورد بحث باشد !!!! 👌این سخن هم از آن سخنان بی پایه است . ما وقتی یتیم را تنبیه می کنیم و مثلا می زنیم , یتیم از ما عصبانی و خشمگین می شود و این که بگوییم او اذیت و خشمگین نمی شود , انکار بدیهیات است . ❗️درست است که زدن ما چون برای تنبیه و تادیب و تربیت است , قبح ندارد و مصداق احسان به یتیم است زیرا سبب تربیت او می شود , اما باز هم یتیم از این زدن ناراحت و خشمگین می شود و این خشمگینی با اطلاق روایت مورد بحث که مطلقا اجازه خشمگین کردن یتیم را نمی داد در تضاد است !!!! ❗️استدلال وهابی بر این محور است که تنبیهی که برای تربیت و تادیب باشد , اذیت و آزار نیست , در حالی که این سخن وهابی در ضدیت کامل با قرآن و روایات اهلسنت است و اگر وهابی سواد قرآنی و حدیثی داشت , چنین سخنی را نمی گفت !!!! 👌قرآن از تنبیه و مجازات مرد و زن زناکار که برای اصلاح و تربیت آن دو است به عنوان " اذیت کردن آن دو " یاد می کند : " وَ الَّذانِ يَأْتِيانِها مِنْكُمْ فَآذُوهُما " ( نساء ١٦ ) ❗️مفسرین اهلسنت معتقدند که تنبیه مورد بحث در آیه که مصداق اذیت مرد و زن زناکار است , شتم کردن و سرزنش کردن آن دو و زدنشان با کفش است : " قوله تعالى: وَ الَّذانِ يَأْتِيانِها مِنْكُمْ فَآذُوهُما أي و اللذان يأتيان الفاحشة فآذوهما، قال ابن عباس رضي اللّه عنهما و سعيد بن جبير و غيرهما: أي بالشتم و التعيير و الضرب بالنعال، و كان الحكم كذلك، حتى نسخه اللّه بالجلد أو الرجم " 📚تفسير القرآن العظيم (ابن كثير)، ج‏2، ص: 205 🔸٤ _ و در اشکال پایانی اش می گوید که قیدی که ما ارائه دادیم شامل فرزندان یتیم می شود و مادرشان را شامل نمی شود !!!! در حالی که ما ثابت کردیم که قید مورد استدلال ما از باب قیاس اولویت شامل مادر یتیمان هم می شود , در ذیل ببینید : 💠https://eitaa.com/Rahnamye_Behesht/5118 👌همینطور آیاتی که به صورت مطلق دستور می دهد که زنان مجرم ( در کنار مردان مجرم ) باید حد و تعزیر شوند و از این طریق اذیت شوند , می تواند قید و تخصیص منفصلی باشد برای حکم مطلق در روایات مورد بحث خانواده شهید , هم نسبت به همسر شهید و هم نسبت به فرزندان شهید : "الزَّانِيَةُ وَ الزَّانِي فَاجْلِدُوا كُلَّ واحِدٍ مِنْهُما مِائَةَ جَلْدَة _ وَ السَّارِقُ وَ السَّارِقَةُ فَاقْطَعُوا أَيْدِيَهُما جَزاءً بِما كَسَبا نَكالاً مِنَ اللَّه‏ " ( نور ٢ _ مائده ٣٨ ) 👌روشن است که احکام مجازاتی فوق شامل معصومین علیهم السلام نمی شود , زیرا آنان تخصصا از موضوع مجازات فوق خارج هستند , بنابراین احکام مجازاتی نمی تواند همانگونه که برای خانواده شهید مقید اطلاق حکم مورد بحث است , برای معصومین و حضرت زهرا س هم مقید باشد . ▫️ادامه 👇