تو دعاهایی که از اهل‌بیت بهمون رسیده، گاهی مثلا میگیم «واغوثاه بک یا الله من هوی قد غلبنی و من عدو قد استکلب علیّ» و دیگر تعابیری که شبیه به همین مضمون و تعبیر هستن. شاید اهل‌بیت میخوان بهمون بفهمونن که اگه گاهی فکر گناه به ذهنت میاد، اگه گاهی شهوت اذیتت میکنه، اگه گاهی حس تنبلی درونت فعال میشه، و...، همیشه غصه نخور و یه وقت خیال نکنی که تو وجودت دیگه سرتاسر گناهه و اصلا این خود واقعیته که داره به سمت گناه میره؛ نه خیر، به قول امام تو وجودت شبیه یه گوهریه که گاهی وسوسه‌های شیطان بهش میرسه و گاهی تو لجن میوفته و ظاهرش بد شکل و بدبو و متعفن میشه، ولی این بهش عارض شده. یعنی چی؟ یعنی این رذایل و نجاسات و کثافات روحی، همگی عارضی هستند و تو میتونی خودتو از اینها جدا و پاک کنی و اون گوهر وجودی‌ات رو خالص کنی. ایتا، سروش+، روبیکا: @Rushdaneh