| نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_دوم #عطر_مریم #بخش_سوم . ریحانہ چشمے گفت و ڪنارم آمد،جلوتر از خالہ ماہ گل و ریحانہ وارد خانہ شدم. از راهروے عریض گذشتم و مستقیم وارد آشپزخانہ شدم. زنے با قدے ڪوتاہ و اندامے چاق پشت بہ من ڪنار ڪابینت هاے آبے روشن ایستادہ بود و قالب هاے پنیر را داخل پیش دستے ها مے گذاشت. سریع گفتم:سلام! زن بہ سمتم برگشت،صورت مسن و گوشت آلودے داشت و گونہ هایے سرخ رنگ. چشمان مشڪے رنگش شبیہ چشمان عمو باقر بودند و برایم آشنا. لبخند ریزے لب هایش را از هم باز ڪرد. _سلام! خوش اومدے! _ممنون! خالہ ماہ گل ڪنارم ایستاد و گفت:رایحہ جان! خدیجہ خانم رو یادتہ؟! خواهر آقا باقر. چیزے در ذهنم جرقہ زد سریع با ذوق گفتم:بلہ! بلہ! یادمہ وقتے بچہ بودیم هر زمان از تبریز مے اومدن تهران برامون ڪلے باقلوا تبریزے و گردو و آلو خشڪ میاوردن. سپس با قدم هاے بلند بہ سمتش رفتم و هر دو گونہ اش را بوسیدم. _خیلے خوش اومدین عمہ خدیجہ! یادمہ بچہ بودیم میگفتین عمہ صداتون ڪنیم. ببخشید نشناختمتون‌. خیلے وقتہ همو ندیدیم. در آغوشم گرفت و با محبت گونہ هایم را بوسید و گفت:ماشاللہ چہ خانمے شدے رایحہ جان! ماشاللہ! از آغوشش بیرون آمدم:فڪر ڪنم خیلے وقت بود تهران نیومدہ بودین! دلتنگتون بودیم. در حالے ڪہ بہ سمت ریحانہ مے رفت جواب داد:یہ هف هش سالے میشہ دختر! بیاے دیار خودمون خاڪش انقد پاگیرت میڪنہ ڪہ طاقت یہ روز دورے ازشو ندارے! ریحانہ را هم در آغوش ڪشید و گونہ هایش را بوسید. _شما هم باید ریحانہ جان باشے! چقدر بزرگ شدے عزیزم! ریحانہ تشڪر ڪرد و چادرش را برداشت. عمہ خدیجہ بہ سمت ڪابینت برگشت و پرسید:آقا خلیل و فهیمہ خانم چطورن؟! ریحانہ چادرش رو روے میز غذاخورے گذاشت و بہ سمتش رفت. _خوبن! سلام دارن! عمہ خدیجہ رو بہ خالہ ماہ گل گفت:ماہ گل جان! محراب بیدار نشد؟! بچہ م نہ ناشتا خوردہ نہ ناهار! ریحانہ سریع پرسید:مگہ داداش برگشتہ؟! خالہ ماہ گل بہ سمت یخچال رفت و جواب داد:آرہ عزیزم! سر راہ هم رفتہ تبریز عمہ خدیجہ رو آوردہ. صبح رسیدن بالا خوابیدہ. سپس رو بہ عمہ خدیجہ ڪرد:فڪ ڪنم ڪم ڪم سر و ڪلہ ش پیدا بشہ اگہ تا نیم ساعت دیگہ نیومد خودم میرم بیدارش میڪنم. بے میل و‌ توجہ بہ بحث پرسیدم:خالہ! من و ریحانہ چے ڪار ڪنیم؟! خالہ ماہ گل سبد بزرگ سبزے خوردن را از یخچال بیرون ڪشید و روے میز ناهار خورے گذاشت. _بشینین پر و پیمون لقمہ بگیرین تا عصرے محراب ببرہ پخش ڪنہ. ریحانه‌ پشت‌ میز نشست و پرسید:نذریہ؟! خالہ ماه‌ گل سرے تڪان داد:دیروز بہ دلم افتاد یہ خیرات ڪوچیڪ بہ نیت پدرشوهر و مادرشوهر خدابیامرزم بدم. من هم ڪنار ریحانہ نشستم و گفتم:خدا رحمتشون ڪنہ. خالہ ماہ گل "خدا رفتگان شما رو هم بیامرزه" اے گفت و چند ظرف خرما و قالب پنیر هم روے میز گذاشت و رو بہ رویم نشست. عمہ خدیجہ هم بہ جمع مان پیوست،خالہ ماہ گل همانطور ڪہ تڪہ اے نان برمیداشت گفت:دانشگاهو چہ ڪردے رایحہ جانم؟! شانہ بالا انداختم:امسال ڪہ نہ! یعنے حاج بابا اینطور صلاح دونستن. عمہ خدیجہ سریع پرسید:مگہ چندسالتہ؟! لبخند زدم:هیجدہ! با لبخندے گرم و خریدارانہ جوابم را داد! لبخندها و نگاہ هایے ڪہ این روزها از زن هاے در و همسایہ و فامیل زیاد مے دیدم و جنسشان دستم آمدہ بود. بے توجہ سرم را مشغول ڪارم ڪردم. صداے عمہ خدیجہ سڪوت را شڪست:ماہ گل! میخواین بالا رو چے ڪار ڪنین؟! _اگہ خدا بخواد یہ سر و سامونے بهش بدیم تا همین روزا براے محرابم آستین بالا بزنیم. محراب میگہ دستم تنگہ آقا باقر میگہ در ڪار خیر حاجت هیچ استخارہ نیس! طبقہ بالا رو یہ مدت برات ردیف میڪنیم تا دس و بالت وا شہ. عمہ خدیجہ با ذوق گفت:خوب میڪنین! حالا ڪسیو هم در نظر دارین؟! _والا ڪم و بیش! حاج فتاح رو ڪہ مے شناسے؟! عمہ خدیجہ سریع جواب داد:آرہ! همون ڪہ حجرہ ش ڪنار حجرہ ے داداشہ! _آرہ! یہ دختر دارہ عین پنجہ ے آفتاب! خوبے و خانمیش زبون زدہ. میخوام با محراب حرف بزنم ببینم موافقہ یا نہ. _ان شاء اللہ ڪہ خیرہ! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے j๑ïท➺°.•@Sarall