#بصیرت_عاشورایی_1400 #سبک_زندگی_حسینی #پیامهای_احیاگری #پیامهای_احیاگری_عاشورا #جواد_محدثی هجرت خطبه حضرت در آستانه خروج از مكّه به سوی عراق، كه با «خُطَّ الْمَوْتُ عَلی وُلْدِ آدَمَ...» شروع می شود، در بردارنده این فراخوانی به هجرت است: «منْ كانَ باذِلاً فینا مُهْجَتَهُ، مُوَطِّناً عَلی لِقاءِ اللّهِ نَفْسَهُ فَلْیرْحَلْ مَعَنا فَاِنّی راحِلٌ مُصْبِحاً اِنْ شاءَاللّهُ» [بحارالانوار، ج 44، ص 367]. در این دعوت، دو مشخّصه برای این كوچندگان مطرح فرمود كه تحقّق این دو شرط، زمینه ساز این هجرت مقدّس است: آمادگی برای بذل خون، آمادگی برای دیدارِ خدا. هر كه این دو صفت را دارد، با من كوچ كند، كه من سحرگاه كوچ می كنم. همراهان او نیز در راستای ادای تكلیف و نصرت امام، هجرت به مكّه و كوفه كردند. آنان هم كه از مكه همراه او شدند، یا وقتی حركت او را به سوی كوفه شنیدند، به هر قیمت خود را به او رساندند و دست از خانه و زندگی و وطن كشیدند و به كربلا آمدند، همه درس آموخته «هجرت» بودند. 🆔 @ShamimeOfoq