eitaa logo
شمیم افق
1.1هزار دنبال‌کننده
20.8هزار عکس
7.5هزار ویدیو
2.5هزار فایل
﷽ ارتباط با ما @mahdiar_14
مشاهده در ایتا
دانلود
توحید در عقیده و عمل وقتی ابن عباس از امام حسین می خواست كه راه دیگری جز رفتن به عراق برگزیند و با بنی امیه در نیفتد، حضرت ضمن تبیین اهداف و نیّات امویان، فرمود: «اِنّی ماضٍ فی اَمرِ رَسولِ اللّه صلّی الله علیه و آله حیثُ اَمرَنی وَ اِنا لِلّهِ وَ اِنا اِلَیهِ راجعونَ» [موسوعة كلمات الامام الحسین، ص 321] و تصمیم خود را در پای بندی به فرمان حضرت رسول و بازگشت به جوار رحمتِ خدایِ هستی آفرین بازگفت، چرا كه به حقّانیت راه و درستی وعده های خدا باور داشت. ┏━━•••✾🌼✾••┈•━━┓ 🆔 @ShamimeOfoq ┗━━•••✾🌼✾••┈•━━┛
توحید در عقیده و عمل طرح مسأله به خدا پیوستن در طول مسیر، آماده سازی روحی همراهان برای آن فداكاری بزرگ در راه عقیده بود. چرا كه بدون باورهای زلال و روشن، یك رزمنده نمی تواند تا پایان خطّ در دفاع از حق، مقاوم و نستوه بماند. یقین، هم در «موضوع» بود، یعنی شناخت روشن هدف و راه و وضعیّت، هم در «حكم» بود، یعنی تكلیف بودن جهاد و شهادت در آن شرایط به نفع اسلام، هم در عقیده به خدا و هم به آخرت بود كه مقوّم اصلیِ پا گذاشتن در میدانی است كه گروهی می خواهند جان بدهند و فدا شوند. وقتی وهب بن عبدالله برای دومین بار به میدان كربلارفت، در رجز خویش، خود را با عناوینی همچون «مؤمن به رب» و «موقن به رب» معرفی كرد. [بحار الانوار، ج 45، ص 17، مناقب، ج 4، ص 101]. ┏━━•••✾•🌾🌼🌾•✾••┈•━━┓ 🆔 @ShamimeOfoq ┗━━•••✾•🌾🌼🌾•✾••┈•━━┛
توحید در عقیده و عمل هدف اصلی معارف دین، تقرّب بندگان به سوی خداوند است. این محتوا حتّی در زیارتنامه های شهدای كربلا بویژه زیارت امام حسین علیه السلام نیز مطرح است. علی رغم تبلیغات سوء و جاهلانه ای كه شیعه را به بدعت متّهم می كنند و زیارت قبور اولیاءِ الهی را شرك می پندارند، در فرهنگ زیارت، خود این عمل گامی برای تقرّب به خدا شمرده شده است كه توحید ناب است. در بخشی از زیارت امام حسین علیه السلام كه با فراز «اَللّهُمَّ مَنْ تَهَیَّاءَ وَ تَعَبَّاءَ... » شروع می شود، خطاب به خداوند می گوییم: خدایا! هر كس كه آماده شود و وسایل فراهم كند و به امید دست یافتن به نعمت و موهبتی سراغ یك مخلوق رود، تا از هدایا و جوائز و عطاهای او بهره مند شود، آماده شدن و زمینه چیدن من و سفر من، به سوی تو و برای زیارت قبر ولیّ توست و با این زیارت، به تو تقرب می جویم، و هدیه و عطا و جایزه را از تو امید دارم... [تهذیب الاحكام، شیخ طوسی، ج 6، ص 62]. در ادامه نیز با حالتِ حصر، می گوییم: تنها تو را قصد و آهنگ كردم و تنها آنچه را نزد توست می خواهم «فالیكَ قَصَدْتُ و ما عِنْدَكَ أرَدْتُ». اینها نشان دهنده بُعد توحیدی تعالیم شیعی است كه مراقد معصومین و زیارت اولیاءِ الهی را هم معبر و مسیری برای رسیدن به توحید خالص می داند و تعبّد به امر الهی است كه بزرگداشت اینان را توصیه فرموده است. ┏━━•••✾•🌾🌼🌾•✾••┈•━━┓ 🆔 @ShamimeOfoq ┗━━•••✾•🌾🌼🌾•✾••┈•━━┛
مبدأ و معاد عقیده به مبدأ و معاد، مهمترین عامل جهاد و فداكاری در راه خداست و بدون آن، هیچ رزمنده ای معتقدانه در صحنه دفاع قدم نمی گذارد و خود را برنده یك جنگ كه به شهادت منتهی می شود، نمی داند. بدون عقیده به حیات اخروی، با چه انگیزه ای می توان از جهاد و جانبازی استقبال كرد؟ از این رو، چنین اعتقادی در كلمات امام حسین علیه السلام و اشعار و رجزهای او و یارانش، نقشی محوری دارد و به برجسته ترین شكل، خود را نشان می دهد. امام حسین علیه السلام روز عاشورا وقتی بی تابی خواهرش را می بیند، این فلسفه بلند را یادآور می شود و می فرماید: «خواهرم! خدا را در نظر داشته باش، بدان كه همه زمینیان می میرند، آسمانیان هم نمی مانند، هر چیزی جز وجه خدا كه آفریدگار هستی است، از بین رفتنی است، خداوند همگان را دوباره برمی انگیزد... » [موسوعة كلمات الامام الحسین صص، 404 و 405]. در سخن دیگری كه در شب عاشورا با اصحاب خویش فرمود، باز هم تأكید بر همین محورها را می بینیم، از جمله این كه: «بدانید كه شیرینی و تلخی دنیا، خواب است و (بیداری) در آخرت است. رستگار كسی است كه به فلاح آخرت برسد و بدبخت كسی است كه به شقاوت آخرت گرفتار آید.» [موسوعة كلمات الامام الحسین ، ص 398]. ┏━━•••✾•🌾🌼🌾•✾••┈•━━┓ 🆔 @ShamimeOfoq ┗━━•••✾•🌾🌼🌾•✾••┈•━━┛
مبدأ و معاد آن همه تاكید امام حسین علیه السلام بر اجر الهی و رسیدن به فوز و رستگاری و نوشیدن از شراب های بهشتی و برخورداری از نعمت های جاودانی الهی، ایجاد انگیزه جهاد و شهادت می كرد، چرا كه شهدای كربلا با این دید، مرگ را آغاز حیات طیبه در جوار رسول اللّه می دیدند، نه پایان یافتَنِ خط هستی و به نهایت رسیدنِ وجود! وقتی علی اكبر علیه السلام به میدان رفت و جنگید و تشنه بازگشت، امام ضمن آنكه او را به مقاومت و ادامه نبرد فراخواند، فرمود: «بزودی جدّت رسول خدا را دیدار كرده، از دست او سیراب خواهی شد و شربتی گوارا خواهی نوشید كه پس از آن تشنگی نیست.» [لهوف، ص 45]. آنگاه هم كه سر جوانش را بر دامن نهاده، خون از چهره و دندان هایش پاك می كرد، فرزند را نوید داد كه از رنج و اندوه دنیا رسته، به روح و ریحان بهشتی رسیده ای. [موسوعة كلمات الامام الحسین ص 463]. ┏━━•••✾•🌾🌼🌾•✾••┈•━━┓ 🆔 @ShamimeOfoq ┗━━•••✾•🌾🌼🌾•✾••┈•━━┛
مبدأ و معاد براساس باور راستین به مبدا و معاد، رزمندگان جبهه حسینی، طرف مقابل را خارج از دین، تارك سنّت پیامبر، رسوای دنیا و آخرت و رو به آتش دوزخ می دانستند. امام حسین علیه السلام پس از شهادت سردارش عباس علیه السلام در ضمن اشعاری كه نكوهش از رفتار شوم دشمنان در كشتن عترت رسول خدا بود، فرمود : «... فسوْفَ تَلاقَوْا حرَّ نارٍ تَوَقَّدُ، به زودی با شعله های برافروخته آتش ملاقات خواهند كرد» [بحارالأنوار، ج 45، ص 41] و آنان را در آستانه دیدار با آتش پرشعله دوزخ دانست. ┏━━•••✾•🌾🌼🌾•✾••┈•━━┓ 🆔 @ShamimeOfoq ┗━━•••✾•🌾🌼🌾•✾••┈•━━┛
مبدأ و معاد یادآوری مبادی اعتقادی اسلام در كربلا و از زبان امام حسین و یاران او، نوعی خلع سلاح دشمن و زیر سؤال بردن هجومشان بر ضدّ خاندان عصمت بود كه با هیچ منطق و آیین و مرامی سازگاری نداشت و نشانه خروجشان از دین و فاصله گرفتن از شریعت حضرت رسول صلّی الله علیه و آله بود. یاد كردن اصول اعتقادی از سوی امام حسین علیه السلام نیز به صورت دیگری دفع شبهه آفرینی های بعدی امویان را در برداشت. سیدالشهدا علیه السلام در مدینه پس از آن كه تصمیم گرفت خارج شده به مكه رود، كاغذ و قلمی طلبید و به برادرش محمد حنفیّه وصیّتنامه ای نگاشت. این وصیتنامه، علاوه بر آنكه مظلومیّت آن حضرت را در شرایطی كه تبلیغات در دست امویان است، نشان می دهد و امام را وا می دارد كه برای رفع هر گونه تهمت و جعل نسبت های ناروای بعدی، اصول اعتقادی خویش را بصورت مكتوب بنگارد، مروری بر مفاهیم اعتقادی مسلم نیز به حساب می آید. حضرت نوشت: «حسین شهادت می دهد كه خدا یكتا و بی شریك است و محمد صلّی الله علیه و آله بنده و فرستاده اوست كه حق را از سوی حق آورده است و گواهی می دهد كه بهشت و جهنّم حق است و قیامت حتماً خواهد آمد و شكّی در آن نیست و خداوند همه خفتگان در گور را بر خواهد انگیخت... » [مناقب، ابن شهرآشوب، ج 4، ص 89، بحارالانوار،ج 44، ص 329] پس از بیان این اصول اعتقادی به ذكر فلسفه قیام خویش كه همان اصلاح گری و امر به معروف و نهی از منكر است، پرداخت، تا هیچ شائبه ای در حركت دینی و مرامی او باقی نماند. ┏━━•••✾🌼✾••┈•━━┓ 🆔 @ShamimeOfoq ┗━━•••✾🌼✾••┈•━━┛
رسالت پیامبر در عصر پیامبر، هر چند بظاهر، همه او را قبول داشتند و مطیع او بودند. اما در عصر پس از او، امت دچار تجزیه شدند. برخی به سنت و دین او وفادار ماندند، برخی در پی احیای جاهلیّت های رنگ باخته و بی روح راه افتادند. پیدایش ضلالت و بدعت و حیرت و جهالت (كه در زیارتنامه ها علّت شهادت امام حسین برای نجات امت از این خصیصه ها قلمداد شده است) نوعی انشعاب در پیروان اسلام بود و جنگیدن با ذرّیّه پیامبر، خروج از دین و انكار رسالت آن حضرت بود. ┏━━•••✾🌼✾••┈•━━┓ 🆔 @ShamimeOfoq ┗━━•••✾🌼✾••┈•━━┛
شفاعت مقام شفاعت برای پیامبر و خاندان او ثابت است. در قیامت هنگام حسابرسی نیز مواجهه انسانها با پیامبر و آل او حتمی است و نقّادی عملكرد دنیوی در آخرت است. طرح مسأله شفاعت یا برخورد با پیامبر در قیامت، توجه دادن به این بُعد اعتقادی است. در كوفه، وقتی امام سجاد علیه السلام را با آن حال رقت بار و دست بسته و زنجیر بر گردن آوردند، حضرت ضمن اشعاری كه می خواند، یكی هم این بود: «لَو اَنَّنا وَ رَسُولَ اللّهِ یَجْمَعُنا یَوْمَ الْقِیامَةِ ما كُنْتُمْ تَقُولینا؛ اگر روز قیامت، ما و پیامبر خدا در یك جا جمع شویم، شما چه خواهید گفت؟ و چه حرفی برای گفتن یا عذرخواهی دارید؟» [مقتل الحسین، مقرّم، ص 410]. در سخنانی هم كه حضرت زینب در كوفه داشت، از جمله به این شعر تَمَثُّل جست كه: «ماذا تَقُولُونَ اِذْ قالَ النَّبیُّ لَكُمْ ماذا فَعَلْتُمْ وَ اَنْتُمْ آخِرُ الاُمَم...؛ آنگاه كه پیامبر در قیامت به شما بگوید: چه كردید؟ شما كه امّت آخرالزمان هستید! شما چه خواهید جواب داد؟» [همان، ص 439]. و به نقل برخی منابع، در یكی از منزل های راه كوفه تا شام كه اسرای اهل بیت را می بردند، بر دیواری با خطی از خون نوشته شده بود: «اَتَرْجُوا اُمَّةٌ قَتَلَتْ حُسَیْنا شفاعَةَ جَدِّهِ یَوْمَ الْحِسابِ؟» [همان، ص 444، به نقل از تاریخ ابن عساكر، صواعق محرقه و...]. ┏━━•••✾•🌾🌼🌾•✾••┈•━━┓ 🆔 @ShamimeOfoq ┗━━•••✾•🌾🌼🌾•✾••┈•━━┛
امامت و شرایط امام در یكی از زیارت های امام حسین علیه السلام آمده است: «خدایا! گواهی می دهم كه اینجا قبر حبیب و برگزیده توست، آنكه به كرامت تو نائل آمده است، آنكه با شهادت به او عزت و شرافت بخشیده ای و میراث پیامبران را به او عطا كرده ای و او را حجّت بر بندگان خود قرار داده ای.» [تهذیب الاحكام، شیخ طوسی، ج 6، ص 59]. در فرازی از یك زیارتنامه دیگر می خوانیم: «شهادت می دهم كه تو امام راشد و راهنمایی، قیام به حق كردی و به آن عمل كردی، گواهی می دهم كه اطاعت از تو فرض و واجب است، سخن تو صدق و راست است و تو با حكمت و موعظه نیكو به راه پروردگارت دعوت كردی». [تهذیب الاحكام، شیخ طوسی، ج 6، ص 69]. ┏━━•••✾•🌾🌼🌾•✾••┈•━━┓ @ShamimeOfoq ┗━━•••✾•🌾🌼🌾•✾••┈•━━┛
امامت و صلاحیت خود و نفی صلاحیت دیگران امام حسین علیه السلام در نامه ای خطاب به معاویه درباره ولایت عهدی یزید و خلافكاری های او می نویسد: «بدان كه خداوند، هرگز فراموش نمی كند كه تو تنها به گمان، انسانها را می كشی و به تهمت، دستگیر می كنی و نوجوان شرابخوار و سگ بازی را به امارت مردم می گماری، با این كار، خودت و دینت را هلاك و تباه می سازی و مردم را ضایع می كنی.» [الغدیر، ج 10، ص 160]. در همین نامه می نویسد: «ای معاویه! برایم نوشته ای كه مردم را به فتنه نیندازم، من فتنه ای بالاتر از زمامداری تو بر مردم نمی شناسم و اگر اهل مبارزه باشم، جهاد با تو را برترین كار می دانم و اگر با تو نجنگیده ام از خدا آمرزش می خواهم.» این فراز دیدگاه امام را در مورد خلافت و زمامداری ناصالحان بیان می كند. در نقل دیگری آمده است كه امام به معاویه نامه نوشت و از اموری انتقاد كرد از جمله اینكه: «جوانی را به ولایت امر مردم تعیین كرده ای كه شراب می خورد و با سگ بازی می كند، به امانت خود خیانت كرده و مردم را تباه ساخته ای، چگونه یك شرابخوار را به تولیت امور امّت محمد صلّی الله علیه و آله می گماری، در حالی كه شرابخوار، امین بر یك درهم نیست، چگونه نسبت به امّت امین باشد.؟!» [موسوعة كلمات الامام الحسین، ص 258، به نقل از دعائم الاسلام]. ┏━━•••✾•🌾🌼🌾•✾••┈•━━┓ @ShamimeOfoq ┗━━•••✾•🌾🌼🌾•✾••┈•━━┛
آزادگی دو شهید از طایفه غفار، به نامهای عبدالله و عبدالرحمان، فرزندان عروه، در رجزی كه در روز عاشورا می خواندند، مردم را به دفاع از «فرزندان آزادگان» می خواندند. و با این عنوان، از آل پیامبر یاد می كردند: «یا قوم ذودوا عَن بنیِ الأحرار... » [وقعة الطّف، ص 234]. مصداق بارز دیگری از این حرّیت و آزادگی، حرّ بن یزید ریاحی بود. آزادگی او سبب شد كه به خاطر دنیا و ریاست آن، خود را جهنمی نكند. و بهشت را در سایه شهادت خریدار شود. توبه كرد و از سپاه ابن زیاد جدا شد. به حسین علیه السلام پیوست و صبح عاشورا در نبردی دلاورانه به شهادت رسید. وقتی حرّ نزد امام حسین علیه السلام آمد، یكی از اصحاب حضرت، با اشعاری مقام آزادی و حرّیت او را ستود: «لَنِعْمَ الحُرُّ حُرُّ بَنی رِیاحٍ وَ حُرُّ عِنْدَ مُخْتَلَفِ الرِّماحِ» [ارشاد، شیخ مفید، چاپ كنگره جهانی شیخ مفید، ج 2، ص 100]. چون به شهادت رسید، سیدالشهدا علیه السلام بر بالین او حضور یافت و او را حرّ و آزاده خطاب كرد و فرمود: «همانگونه كه مادرت نام تو را حرّ گذاشته است، آزاده و سعادتمندی، در دنیا و آخرت؛ اَنْتَ حُرٌّ كَما سَمَّتْكَ اُمُّكَ، وَ اَنْتَ حرٌّ فِی الدُّنْیا وَ اَنتَ حُرٌّ فِی الاّْخَرة» [بحارالانوار، ج 45، ص 14، وقعة الطّف،ص 215]. ┏━━•••✾•🌾🌼🌾•✾••┈•━━┓ 🆔 @ShamimeOfoq ┗━━•••✾•🌾🌼🌾•✾••┈•━━┛