صاحب طبع نمی باید، صاحب دل می باید. دل بجوی نه طبع؛ چه جای دل؟ دل روپوش است. آن صاحب، خداست از غیرت، صاحب دلش گویند. نه وقتی جلالِ حق می آید، دل، خرّم است؟ وقتی غایب می باشد، برعکس؟ الّا چندانی چنین شود که دل گم می شود و می گدازد. چندان که دل بشکند و از میان برخیزد، خدای مانَد. ازین اشارت کرد به داوود؛ چون داوود پرسید از حضرت که: " أینَ اَطلُبُ؟ " فرمود: " لا یَسعنی سَمائی و لا اَرضی وَ لکِن یَسعنی قَلب عَبدی المُومن". (گفت: کجات جویم؟! فرمود: در آسمانها و عرش نیابی مرا تنها دلِ بنده‌ی مؤمنِ من است که گنجائی مرا دارد) شمس تبریزی https://eitaa.com/TAMASHAGAH