🔻اشتباه محض نیست 🔻 این دو کار، اشتباه محض نیست، یه جاهایی لازم و ضروریه. اشتباه اینجاست که با این هدف که از این دو روش استفاده میکنم، زمان رو از دست بدیم و روی خودمون کار عمیق انجام ندیم، اشتباه اینجاست که یا وظیفه دیگران بدونیم برای تربیت دینی فرزند من تلاش کنن، یا انتظار داشته باشیم در زمان نیاز، یه نفری که توانایی شو داره ، فرزند منو قانع کنه، نه اینکه نشه ولی تاثیرش کمه. چون این یه مسیره، صرف دوره نوجوانی نیست، کودک از زمانی که قدرت تشخیص پیدا میکنه و میتونه فکر کنه،سوال براش بوجود میاد. و تنها کسی که باهاشه پدر و مادره ✅اگه بدونی روش برخورد با سوال در سن کودکی چیه، ✅اگه بدونی روش برخورد تو سن نوجوانی چیه ✅ اگه خودت دلیل و منطق اون سوالات رو بدونی جمع این آگاهی ها میشه، تربیت دینی صحیح تو شغل و هنر خودت، تصور کن 👇 وقتی خیاط نیستی،ولی خیاطی بلدی، یه لباس ببینی میتونی بفهمی چجوری دوخته شده. و کسی که سوال میپرسه از نحوه دوختش و کارایی اون لباس، یه نکته رو در نظر میگیری، اینکه که اون آدم چقدر میتونه متوجه حرفای تو بشه، بعد متناسب با فهم اون آدم، چیزی رو که با تمام وجودت بلدی، بهش میگی که براش قابل فهم و درک باشه. راهکار 👇 به تدریج، نسبت به هر چیزی که باور کردی، با گفتگو، ایجاد سوال و.. دنبال معرفت و آگاهی باش. مطالعه کتاب، گفتگو و مباحثه با افراد آگاه، یا هر راهی به ذهنتون میرسه خودتون رو رشد بدید.