(آيه ١٦٥) -بيزارى پيشوايان كفر از پيروان خود! در اين آيه روى سخن متوجه كسانى است كه از دلايل وجود خدا چشم پوشيده و در راه شرك و بت‌پرستى و تعدد خدايان گام نهاده‌اند، سخن از كسانى است كه در مقابل اين معبودان پوشالى سر تعظيم فرود آورده و به آنها عشق مى‌ورزند، عشقى كه تنها شايستۀ خداوند است كه منبع همۀ كمالات و بخشندۀ همۀ نعمتها است. نخست مى‌گويد: «بعضى از مردم معبودهايى غير خدا براى خود انتخاب مى‌كنند» (وَ مِنَ النّاسِ مَنْ يَتَّخِذُ مِنْ دُونِ اللّهِ أَنْداداً) . نه فقط بتها را معبود خود انتخاب كرده‌اند بلكه «آنچنان به آنها عشق مى‌ورزند كه گويى به خدا عشق مى‌ورزند» (يُحِبُّونَهُمْ كَحُبِّ اللّهِ) . «اما كسانى كه ايمان به خدا آورده‌اند عشق و علاقۀ بيشترى به او دارند» (وَ الَّذِينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلّهِ) . عشق مؤمنان از عقل و علم معرفت سر چشمه مى‌گيرد. اما عشق كافران از جهل و خرافه و خيال! به همين دليل ثبات و دوامى ندارد. لذا در ادامۀ آيه مى‌فرمايد: «اين ظالمان هنگامى كه عذاب الهى را مشاهده مى‌كنند و مى‌دانند كه تمام قدرتها به دست خدا است و او داراى مجازات شديد است» (وَ لَوْ يَرَى الَّذِينَ ظَلَمُوا إِذْ يَرَوْنَ الْعَذابَ أَنَّ الْقُوَّةَ لِلّهِ جَمِيعاً وَ أَنَّ اللّهَ شَدِيدُ الْعَذابِ) . برگزیده تفسیر نمونه - 1، صفحه 148 کانال 👇 @Targomeh