(آيۀ ٩٣)
شأن نزول:
«مقيس بن صبابه كنانى» كه يكى از مسلمانان بود، كشتۀ برادر خود «هشام» را در محلۀ «بنى النجّار» پيدا كرد، جريان را به عرض پيامبر صلّى اللّه عليه و آله رسانيد، پيامبر صلّى اللّه عليه و آله او را به اتفاق «قيس بن هلال» نزد بزرگان «بنى النجار» فرستاد و دستور داد كه اگر قاتل «هشام» را مى‌شناسند، او را تسليم نمايند و اگر نمى‌شناسند، خونبها و ديۀ او را بپردازند.
آنان هم چون قاتل را نمى‌شناختند، ديه را به صاحب خون پرداختند و او هم تحويل گرفت و به اتفاق «قيس بن هلال» به طرف مدينه حركت كردند، در بين راه بقاياى افكار جاهليت « مقيس » را تحريك نمود و با خود گفت:
قبول ديه موجب سرشكستگى و ذلت است، لذا همسفر خود را كه از قبيلۀ «بنى النجار» بود به انتقام خون برادر كشت و به طرف مكّه فرار نمود و از اسلام نيز كناره‌گيرى كرد.
پيامبر صلّى اللّه عليه و آله هم در مقابل اين خيانت خون او را مباح نمود، و آيۀ مورد بحث به همين مناسبت نازل شد كه مجازات قتل عمد در آن بيان شده است.
برگزیده تفسیر نمونه - 1، صفحه 438
کانال 👇
#درسهایی_از_قران
#دائره_المعارف
#تفسیر
@Targomeh