تفسير:
در اين آيه در پاسخ كسانى كه نسبت به وضع گذشتگان قبل از نزول تحريم شراب و قمار و يا نسبت به وضع كسانى كه اين حكم هنوز به گوش آنها نرسيده، و در نقاط دور دست زندگى داشتند، سؤال مى‌كردند، مى‌گويد: «آنهايى كه ايمان و عمل صالح داشته‌اند و اين حكم به آنها نرسيده بوده، اگر شرابى نوشيده‌اند و يا از درآمد قمار خورده‌اند گناهى بر آنها نيست» (لَيْسَ عَلَى الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ جُناحٌ فِيما طَعِمُوا) .
سپس اين حكم را مشروط به اين مى‌كند كه «آنها تقوا را پيشه كنند و ايمان بياورند و عمل صالح انجام دهند» (إِذا مَا اتَّقَوْا وَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ) بار ديگر همين موضوع را تكرار كرده، مى‌گويد: «سپس تقوا پيشه كنند و ايمان بياورند» (ثُمَّ اتَّقَوْا وَ آمَنُوا) .
و براى سومين بار با كمى تفاوت همين موضوع را تكرار نموده، مى‌گويد: «سپس تقوا پيشه كنند و نيكى نمايند» (ثُمَّ اتَّقَوْا وَ أَحْسَنُوا) .
و در پايان آيه مى‌فرمايد: «خداوند نيكوكاران را دوست مى‌دارد» (وَ اللّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ) .
هر يك از اين سه تقوا، اشاره به مرحله‌اى از احساس مسؤوليت و پرهيزكارى است.
برگزیده تفسیر نمونه - 1، صفحه 556
کانال 👇
#درسهایی_از_قران
#دائره_المعارف
#تفسیر
@Targomeh
🍀🌺🍀🌺🍀🌺