✅امام صادق(علیه السلام) در حدیثی، وضع و حال امام چهارم و نقش سازنده او را چنین ترسیم کرده است : 📋《ارْتَدَّ النَّاسُ بَعْدَ الْحُسَيْنِ(ع) إِلَّا ثَلَاثَةً : أَبُوخَالِدٍ الْكَابُلِيُّ، يَحْيَى ابْنُ أُمِّ‌الطَّوِيلِ وَ جُبَيْرُ بْنُ مُطْعِمٍ! ثُمَّ إِنَّ النَّاسَ لَحِقُوا وَ كَثُرُوا وَ كَانَ يَحْيَى ابْنُ أُمِّ‌الطَّوِيلِ يَدْخُلُ مَسْجِدَ رَسُولِ‌الله(ص) وَ يَقُولُ :‏ كَفَرْنا بِكُمْ وَ بَدا بَيْنَنا وَ بَيْنَكُمُ الْعَداوَةُ وَ الْبَغْضاء》 ♦️پس از حسین بن علی(ع) همه از راه برگشتند، مگر سه نفر : ابوخالد کابلی، یحیی بن ام‌طویل و جبیر بن مطعم! بعدها مردم دیگر به آن‌ها پیوستند و جمع شیعیان، انبوه گشت. یحیی بن ام طویل به مسجد پیامبر(ص) در مدینه می‌آمد و خطاب به مردم می‌گفت : ما به شما(و راه و آیین شما) کافریم و میان ما و شما دشمنی و خشم و کینه قرار دارد.(۱) 👤چه حادثه شگفت‌انگیزی! پس از واقعه عاشورا همه رفتند؛ همه از راه برگشتند؛ همه از آینده جذاب و دلگرم‌کننده‌ای که آن‌ها را به خود می‌کشید، مأیوس شدند؛ از همه آرزوها و آرمان‌های تشیع صرف نظر کردند؛ فقط به نام تشیع و به این‌که در دل به امامان عقیده و محبت داشته باشند، قناعت ورزیدند.و می‌دانیم که این‌گونه شیعیان، همیشه در تاریخ بوده‌اند و هنوز هم اکثریت مهم شیعه را تشکیل می‌دهند. در میان چندین‌هزار شیعه زمان امام سجاد(ع) فقط سه نفر در راه ماندند؛ فقط سه نفر وفاداری خود را نسبت به راه امامان حفظ کردند؛ تنها این سه نفر بودند که از دیدن چهره واقعی و درنده‌خویی و ددمنشی حکومت بنی‌امیه که همیشه در زیر نقابی از تظاهر به مسلمانی پنهان بود، وحشت نکردند؛ دست و پای خود را گم نکردند؛ چیزی بر خلاف انتظار نیافتند و با همان عزم پولادین، راه خود را تعقیب کردند.(۲) 📚منابع : ۱)بحارالأنوار مجلسی، ج۴۶، ص۱۴۴ ۲)کتاب پیشوای صادق(مجموعه سخنرانی های گردآوری شده مقام معظم رهبری) ،ص۲۰ @TarikhEslam