#ذوالحجة_الحرام
#خطبه_مبارکه_مفاخره
ا❁﷽❁ا
«وَ لَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضَى»؛
و به زودى پروردگارت [مقام شفاعت امت در روز قیامت را] به تو عطا مى كند تا راضى شوى.
(سوره مبارکه ضحی، آیه ۵)
┅═۞⚜️ معرفی خطبه مفاخره ⚜️۞✧═┅
✍️ خطبه مبارکه مفاخره که فرازهای شریفۀ آن در مقام معرفیِ ذوات مقدس حضرات أب الائمة الطیبین الطاهرین مولانا امیرالمومنین علی (علیه السلام) و أمّ الأئمة و الأبرار مولاتنا و سیدتنا فاطمة الزهراء (سلام الله علیها) به نورانیت، و ذکر مناقب و شئون انحصاری ایشان می باشد، در مصادر متقن شیعی ذکر شده است.
📔 از جملۀ این مصادر «حلیة الأبرار» متعلق به سید هاشم بحرانی مشهور به علامه بحرانی، زعیم فقهی و مرجع ديني اهالي بحرين، صاحب كتاب تفسيري البرهان في تفسير القرآن، استاد علامه حرّ عاملی صاحب وسائل الشیعة می باشد. رجالیون ضمن تصریح به تتبع و دقت او در ذكر أحاديث، به این مطلب اشاره نمودند که وی در پي پژوهش اخبار و احاديثي بود كه بجز دانشمند بزرگ شيعه علامه مجلسي هيچ كس ديگر به سراغ آنها نرفته بود.
📓 به عنوان نمونه مراجعه شود به: اعيان الشيعه، ج ١٠، ص ٢٤٩؛ دائرةالمعارف تشيع، ج ٣، ص ١٠٦ و ١٠٧
┅═۞⚜️ الشَّفِيعُ الْمُشَفَّعُ ⚜️۞✧═┅
📜 حضرت مادر، أم الائمة و الأبرار مولاتنا و سیدتنا فاطمة الزهراء (سلام الله علیها) در فرازی از خطبه مبارکه مفاخره می فرمایند:
▪️ «أَنَا الشَّفِيعُ الْمُشَفَّعُ»؛
▫️ من آن شفاعت کننده ای هستم که شفاعتش پذیرفته می شود.
📓 الفضائل (لإبن شاذان القمي)، ص ۸۱
✍️ یکی از فضایل ذاتی حضرت سیدة نساء العالمین که در این فراز از خطبه مبارکه مفاخره بدان اشاره شده، «شفاعت» است.
▪️ همانطور که در کریمه ٨٧ سوره مریم تصریح شده، شفاعت، تجلی رحمت ذات اقدس الهی است؛ «لا يَمْلِكُونَ الشَّفاعَةَ إِلاَّ مَنِ اتَّخَذَ عِنْدَ الرَّحْمنِ عَهْدا».
▪️ وجود مقدس حضرت مولاتنا و سیدتنا فاطمة الزهراء (سلام الله علیها) مظهر مطلق رحمانیتِ مقامِ ربّ العالمینی و لذا «شفیعه کبرای صحرای محشر» می باشند. آن وجود مقدسی که هر کس به دامان مهر و محبت مادریشان هر چند به نخ باریکی از چادر حضرت مادر متوسل شوند، مشمول شفاعت قرار می گیرند.
👈 آنچنانکه شأن نزول آیه ۵ سوره مبارکه ضحی به این مقام حضرتشان اختصاص یافته است.
📓 مناقب آل أبی طالب، ابن شهر آشوب، ج۳، ص۱۲۰
👈 و نیز در مستندات دیگر بر عظمت این مقام چنین اشاره شده است:
▫️ «فيَقُولُ اللَّهُ تَعَالَى يَا أَهْلَ الْجَمْعِ طَأْطِئُوا الرُّءُوسَ وَ غُضُّوا الْأَبْصَارَ فَإِنَّ هَذِهِ فَاطِمَةُ تَسِيرُ إِلَى الْجَنَّةِ ... فتَقُولُ يَا رَبِّ أَحْبَبْتُ أَنْ يُعْرَفَ قَدْرِي فِي مِثْلِ هَذَا الْيَوْمِ ... فيَقُولُ اللَّهُ يَا بِنْتَ حَبِيبِي ارْجِعِي فَانْظُرِي مَنْ كَانَ فِي قَلْبِهِ حُبٌّ لَكِ أَوْ لِأَحَدٍ مِنْ ذُرِّيَّتِكِ خُذِي بِيَدِهِ فَأَدْخِلِيهِ الْجَنَّةَ.
وَ اللَّهِ إِنَّهَا ذَلِكَ الْيَوْمَ لَتَلْتَقِطُ شِيعَتَهَا وَ مُحِبِّيهَا كَمَا يَلْتَقِطُ الطَّيْرُ الْحَبَّ الْجَيِّدَ مِنَ الْحَبِّ الرَّدِيِّ فَإِذَا صَارَ شِيعَتُهَا مَعَهَا عِنْدَ بَابِ الْجَنَّةِ يُلْقِي اللَّهُ فِي قُلُوبِهِمْ أَنْ يَلْتَفِتُوا فَإِذَا الْتَفَتُوا يَقُولُ [فَيَقُولُ] اللَّهُ يَا أَحِبَّائِي مَا الْتِفَاتُكُمْ وَ قَدْ شَفَعَتْ فِيكُمْ فَاطِمَةُ بِنْتُ حَبِيبِي فَيَقُولُونَ يَا رَبِّ أَحْبَبْنَا أَنْ يُعْرَفَ قَدْرُنَا فِي مِثْلِ هَذَا الْيَوْمِ فَيَقُولُ اللَّهُ يَا أَحِبَّائِي ارْجِعُوا وَ انْظُرُوا مَنْ أَحَبَّكُمْ لِحُبِّ فَاطِمَةَ انْظُرُوا مَنْ أَطْعَمَكُمْ لِحُبِّ فَاطِمَةَ انْظُرُوا مَنْ كَسَاكُمْ لِحُبِّ فَاطِمَةَ انْظُرُوا مَنْ سَقَاكُمْ شَرْبَةً فِي حُبِّ فَاطِمَةَ انْظُرُوا مَنْ رَدَّ عَنْكُمْ غِيبَةً فِي حُبِّ فَاطِمَةَ خُذُوا بِيَدِهِ وَ أَدْخِلُوهُ الْجَنَّةَ».
📓 بحار الأنوار، ج۴۳، ص۶۴
▫️ «... فإِذَا دَخَلَتِ الْجَنَّةَ بَقِيَ مِرْطُهَا مَمْدُوداً عَلَى الصِّرَاطِ طَرَفٌ مِنْهُ بِيَدِهَا وَ هِيَ فِي الْجَنَّةِ وَ طَرَفٌ فِي عَرَصَاتِ الْقِيَامَةِ. فيُنَادِي مُنَادِي رَبِّنَا يَا أَيُّهَا الْمُحِبُّونَ لِفَاطِمَةَ تَعَلَّقُوا بِأَهْدَابِ مِرْطِ فَاطِمَةَ سَيِّدَةِ نِسَاءِ الْعَالَمِينَ فَلَا يَبْقَى مُحِبٌّ لِفَاطِمَةَ إِلَّا تَعَلَّقَ بِهُدْبَةٍ مِنْ أَهْدَابِ مِرْطِهَا حَتَّى يَتَعَلَّقَ بِهَا أَكْثَرُ مِنْ أَلْفِ فِئَامٍ وَ أَلْفِ فِئَامٍ. قَالُوا وَ كَمْ فِئَامٌ وَاحِدٌ؟ قَالَ أَلْفُ أَلْفٍ يُنْجَوْنَ بِهَا مِنَ النَّارِ».
📓 التفسير المنسوب إلى الإمام الحسن العسكري عليه السلام، ص ۴۳۳ و ۴۳۴