💠
   طبابت طیّب
🔹 پزشكان و داروسازان باید مستحضر باشند كه چشمشان تنها به ره آورد علمی آزمایش روی موش و امثال موش نباشد. ما یك طب داریم و یك بِیطاری؛ اگر چیزی را روی موشِ آزمایشگاه آزمایش كردند اگر چیزی را روی حیوان آزمایش كردند، این برای بِیطار سند علمی است اما برای طبیب هرگز سند علمی نیست مگر در بخش ضعیفش. 🔹 توضیح این مطلب این است كه اگر انسان همین بدن محض بود همین ماده صرف بود همین عناصر و ابزار بدنی بود، محصول علمی آزمایش روی موش و امثال موش مشكلش را حل می ‌كرد، برای اینكه انسان غیر از این بدن چیز دیگری نداشت؛ اما اگر انسان، حقیقتی بود که غیر از ﴿إِنِّی خَالِقٌ بَشَراً مِن طِینٍ﴾، یك ﴿نَفَخْتُ فِیهِ مِن رُوحِی﴾ هم داشت، این طبیب و این داروساز وقتی كه می ‌خواهد این جسم را درمان كند باید بداند كه آیا این دارو به جان او آسیب می ‌رساند یا نه؛ مثلاً قبلاً درصدی از الكل مست ‌كننده را در این شربت ها می‌ ریختند، خب این گذشته از نجاستش و حرمتش، تیرگی شعور هم می ‌آورد و برای روح انسان خوب نیست. آیا هر دارویی را كه برای حیوان ترخیص و تجویز می ‌كنند، برای انسان هم می‌ توانند تجویز بكنند؟ آیا هر كاری كه در آزمایشگاه جانوران، جواب مثبت داد، برای انسان ها هم همین است؛ چه در بخش پزشكی چه در بخش داروسازی؟ 🔹 این دو فن، از فنون بسیار شریف و عزیز ماست منتها یك ، ضمن اینكه در صدد درمان جسم است، عظمت روح را فراموش نمی ‌كند، چون «لاَ شِفَاءَ فِی حَرَامٍ». خب چگونه پزشكی یا داروسازی می ‌تواند شراب را جزء داروها بداند و طبیبی، برای معالجه، ترخیص و تجویز بكند كه شما می ‌توانید شراب بخورید یا چند قطره شراب در شربتی باشد؟! اگر انسان‌ شناسی مشخص شد، پزشكی رو به راه می‌ شود داروسازی رو به راه می‌ شود. 📚 خطبه های نماز جمعه تاریخ: 1382/05/31 🌐 https://esra.ir 🆔 @a_javadiamoli_esra