🍃همسفر اربعینم خدا را شکر که دوستت دارم. دوستی تو از وقتی کنار آن سؤال قرار گرفته، مرا امیدوار کرده. سؤال «تو چه چیزی را دوست داری و از چه کسی خوشَت می‌آید» دارد مرا به مأموم شدنم امیدوار می‌کند. همیشه از این که تو امام من بودی بدون شک و من مأموم تو نبودم بدون تردید دل‌نگران بودم و پر از وحشت. من تو را امام می‌خواندم، ولی می‌دانستم که تو مرا مأموم خویش نمی‌دانی. مگر می‌شود مأموم تو شد،‌ بی آن که اصلی‌ترین سؤال زندگی «تو چه چیزی را دوست داری» باشد؟ مگر غیر از این است که مأموم به کسی می‌گویند که وقتی مردم نگاهش می‌کنند، امامش را در رفتارش می‌بینند. وقتی سخنش را می‌شنوند، ‌صدای امامش در گوششان طنین‌انداز می‌شود. وقتی دلش را می‌شکافند جز محبّت آنچه که امام دوست دارد در دلش نمی‌یابند. وقتی به سراغ سرش می‌روند جز اندیشۀ امامش چیز دیگری پیدا نمی‌کنند. من مأموم تو نبودم، تردید ندارم. حالا هم نمی‌توانم خودم را مأموم تو بخوانم، یقین دارم امّا وقتی سؤال اوّل و آخر زندگی‌ام «تو چه چیزی را دوست داری» باشد صدای پای مأموم شدن را می‌شنوم که با آهنگی طرب‌ناک و دل‌انگیز به سویم می‌‌آید. آقا! من آرزوهایم را هم می‌خواهم هم‌رنگ آرزوهای تو بسازم. بگو از آرزوها کدام را در سر داری تا سرم را اگر خانۀ آن آرزوها نشد، بر باد دهم و بگو به کدام آرزو نمی‌اندیشی تا اگر لحظه‌ای به آن فکر کردم به جرمی نابخشودنی خودم را در سیاه‌چالی محبوس کنم. آرزویی که دل تو در هوای آن می‌تپد، راز تپش قلب زندگی است و آرزویی که توفیق گام نهادن در دلت را نیافته رمز مرگ سیاهی است که دامن زندگی ما را گرفته. ما اگر فقط به همان آرزوهایی که تو می‌اندیشی فکر می‌کردیم این قدر پنجه در پنجۀ مرگ تدریجی نمی‌انداختیم. بگذار کمی از آرزوهایم بگویم اگر خوب نبود، بگو که پاکشان کنم. من آرزو دارم مثل تو بشوم. آرزوی بدی که نیست. هست؟ آرزو دارم سرباز لشکرت شوم و در مقابل نگاهت با کسی که کینۀ تو را به دل دارد بجنگم. آرزو دارم احسنت‌های تو را به هنگام رزمم بشنوم. می‌خواهم سپر بلای جان تو شوم و آرزو دارم وقتی که دشمنت هل من مبارز می‌گوید تو مرا انتخاب کنی برای جنگیدن. الهی که هر زخمی که می‌خواهد روی تنت بنشیند مسیرش را کج کند و روی پیکر من خانه کند امّا اگر زبانم لال تنت زخمی شد آرزو دارم مرا بخوانی تا مرهمی بگذارم روی زخمت. آرزوهای من یکی دو تا نیست حتّی یک کتاب هم نیست یک کتابخانه آرزو دارم. یکی دیگر از آرزوهایم را می‌گویم و می‌روم. آقا! آرزو دارم یک بار هم که شده برای چند قدم دست در دست تو، اربعین، راه نجف تا کربلا را طی کنم. شبت بخیر همسفر اربعینم! #بهانه_بودن #شب_بخیر #محسن_عباسی_ولدی https://eitaa.com/abbasivaladi