محسن عباسی ولدی
🍃یار خطاپوشم «ببخشید»ها کارشان فقط سبک کردن بار وجدان نیست. این ببخشیدها خودش ابراز محبّت به توست. من چون تو را دوست دارم دوست ندارم از دستم ناراحت باشی. ببخشید یعنی خیلی دوستت دارم. ببخشید یعنی اگر از دستم ناراحت باشی، می‌میرم. ببخشید یعنی مرا بکش، ولی از دستم دلگیر نباش. ببخشید یعنی هر کاری بگویی می‌کنم ولی اگر ذره‌ای گرد ناراحتی از من روی دلت هست با نفس پاکت آن را بزدا. آقا! وقتی که می‌گویم مرا ببخش دوست دارم از زبانت بشنوم که می‌گویی: بخشیدم. بخشیدمِ تو هم برای من معنا دارد معنایش فقط بخشش اشتباهم نیست بخشیدمِ تو هم یعنی تو دوستم داری. من اشتباه تفسیر نمی‌کنم «بخشیدم»ت را. وقتی خدا کسی را که به اشتباهش اعتراف می‌کند دوست دارد و دوستی‌اش را بلند فریاد می‌زند تا همه بشنوند و حتّی در کتاب آسمانی‌اش می‌آورد که کسی قدرت انکارش را نداشته باشد مگر می‌شود تو کسی را که می‌گوید «اشتباه کردم مرا ببخش» دوست نداشته باشی؟ به خودم که بر می‌گردم هیچ جای تردید و شکی نمی‌بینم که سراپای وجودم پشیمانی است به تو که نگاه می‌کنم یقین می‌کنم که پشیمان‌ها را دوست داری و حتماً آنها را می‌بخشی ولی دوست دارم بشنوم «بخشیدم»ت را قبول که دانستن یک حقیقت با شنیدن آن از زبان تو زمین تا آسمان با هم فرق می‌کنند. آقا! مرا ببخش! می‌دانم که تو با صدای بلند فریاد می‌زنی «بخشیدم»ت را ولی گوش من سنگین است که نمی‌شنوم. مرا ببخش! که خواسته‌هایم از اندازه‌ام فراتر رفته. نشنیدن صدای تو نشانۀ دوری بیش از اندازۀ من است. آقا! مرا ببخش برای این همه دوری! این بار هم مثل همیشه لطف کن و نقص مرا با کرمت جبران کن چند لحظه‌ای سنگینی گوشم را بردار تا صدای «بخشیدم» تو را بشنوم. شبت بخیر یار خطاپوشم! @abbasivaladi
1.6هزار مشاهده