محسن عباسی ولدی
🍃مایۀ شادی جهان دوست باید ذکر خدا باشد. تا نگاهش می‌کنی یاد خدا بیفتی. حرف که می‌زند، از واژه‌هایی که بر زبانش جاری می‌شود صدای خدا به گوش برسد. دوستی که تو نشانم داده‌ای وجودش همه ذکر خداست. در تنگناهای زندگی، آن جا که نفس کم می‌آورم فرشتۀ نجات خدا می‌شود برایم. وقتی که زندگی بر آدم تنگ می‌گیرد باید یاد خدا کند تا آرام بگیرد. یاد خدا اگر تنها به زبان باشد زورش به آرام کردن دل نمی‌رسد. ذکر خدا وقتی دل آرام می‌شود که در همان دلی خانه کند که پریشان است. تماشای این دوستم کارش همین است: جا دادن یاد خدا در دل. خیلی که بی‌قرار می‌شوم کمی که حرف می‌زند، آرام می‌گیرد دل پریشانم. لازم نیست از بهانه‌هایی حرف بزند که دلم را پریشان کرده از آسمان و ابر و باران هم که حرف بزند، دلم آرام می‌شود. این دوست را سر راهم گذاشتی تا بفهمم که خدایی بودن یعنی چه. درست می‌گویم؟ چه قدر دوست دارم من هم ذکر خدا بشوم کاری ندارم به این که کسی را آرام می‌کنم یا نه دوست دارم تو را خوشحال کنم من اگر ذکر خدا شوم، یقین دارم که تو دل‌شاد می‌شوی. شبت بخیر مایۀ شادی جهان! @abbasivaladi
1.3هزار مشاهده