▪️ادامه.. 🔸 اگر این امر را پذیرفتیم و باور کردیم که مجالس اهل‌بیت(ع) زیارت ایشان است، نوع نگرش ما به این مجالس تغییر می‌کند. با این باور، نوع نگاه ما و حال حضور ما در این مجالس، باید حالِ حضور در محضر اهل‌بیت(ع) باشد. 🔸 در مجالس ذکرِ فضایل و مصائب اهل‌بیت(ع) باید همان ادبی را رعایت کنیم که اگر به محضر اهل‌بیت(ع) شرفیاب می‌شدیم، رعایت می‌کردیم، و همان توجهی را داشته باشیم که اگر در محضر آنان باشیم، به وجود شریف آنان داریم. اگر برای ورود به حرم اهل‌بیت(ع) طهارت می‌یابیم و بدون وضو و طهارت وارد نمی‌شویم، در مجالس اهل‌بیت(ع) نیز باید طهارت ظاهری و بالاتر از آن، طهارت قلبی و باطنی را رعایت کنیم. اگر چنین توجه و ادب حضوری را رعایت کنیم و در مجالس اهل‌بیت(ع) خودمان را در محضر آنان ببینیم، این توجه و ادب حضور، توجه و محبت اهل‌بیت(ع) را به ما جذب می‌کند. 🔸 اگر انسان در ورود به مجلس اباعبدالله الحسین(ع) این احساس را پیدا کرد که وارد حرم ایشان شده است، مراقبۀ ویژه‌ای را در خود ایجاد می‌کند و وقتی در این مجالس به حضرات معصومین(ع) سلام می‌دهد، باور دارد که این سلامِ او حقیقتاً زیارت است. حتی فرموده‌اند زیارت «عَن بُعدٍ» هم نیست؛ یعنی زیارت از راه دور محسوب نمی‌شود، بلکه عین حضور در محضر آنان است، چراکه «بُعد منزل نبوَد در سفر روحانی». حضور در این مجالس و خیمه‌ها، زیارت است و لذا قُرب و بُعد زائرِ اهل‌بیت(ع)، چه در حرم اهل‌بیت(ع) و چه در مجالس ایشان، به میزان حضور و توجه او بازمی‌گردد. 🔸 اهل‌بیت(ع) همه‌جا حاضرند و همیشه با ما هستند، اما ما همیشه این حضور را درنمی‌یابیم. هرچه توجه ما به محضر ایشان بیشتر باشد، حضور در محضر ایشان را بیشتر درک می‌کنیم؛ لذا «رُبَّ بَعِيدٍ هُوَ أَقْرَبُ مِنْ قَرِيبٍ‏». چه بسا کسی در مجالس اهل‌بیت(ع) به لحاظ مکانی و ظاهری فرسنگ‌ها از حرم ایشان فاصله داشته باشد، اما از کسی که در حرم حضور فیزیکی دارد، بیشتر خود را در محضر ایشان ببیند و محضر اهل‌بیت(ع) را به مراتب شدیدتر درک کند!( الکافی، ج۱۵، ص۸۳) 🖇 برگرفته از کتاب "ادب عاشقی" استاد محمدرضا عابدینی، تحقیق و نگارش علی جعفری هُرستانی @karavani 🏴 ✅ کانال استاد عابدینی 🏴 @abedini