در علم و فضيلت و ادب دريايي در عصمت و صبر و علم بي همتايي سجاده‌ی تو شميم کوثر دارد تو آينه‌ی ‌حقيقي زهرايي اي روح زلال! نور کوثر داري تو عطر گل ياس پيمبر داري در حجب و حيا آينه‌ی فاطمه‌اي در وقت خطابه شور حيدر داري اي پشت و پناه قافله، چون زينب همراز نماز نافله، چون زينب در شام نيفتاده‌اي از پا، بانو يک لحظه در اين مقابله چون زينب در روز دهم چو شمع افروخته‌اي در آتش بي کسي و غم سوخته‌اي تا سرحد جان حمايت از مولا را از مادر خود فاطمه آموخته‌اي از ديده اگرچه خون دل افشاندي آن روز تمام کوفه را لرزاندي اي دخت علي، هِيمنه‌ی کوفي‌ها مي‌ريخت به هر خطابه که مي‌خواندي آن روز رسيده بود جانت بر لب مي‌سوخت تمام پيکر تو در تب پروانه صفت گرم طواف عشقي ذکر لب خسته‌ی تو: زينب زينب آن ماتم بي کرانه را معنا کن آن غربت جاودانه را معنا کن يک بار براي زائرانت بانو تو ضربه‌ی تازيانه را معنا کن شش‌ماه شبيه روضه‌خوان مي‌خواندي از غربت و داغ بي‌کران مي‌خواندي از نيزه و قتلگاه و خون مي‌گفتي از طشت طلا و خيزران مي‌گفتي ✍ https://eitaa.com/AhmadRahbari470