مهم ترین تدبر ما پیرامون این لغت، در باب حضرت مریم سلام اللّه علیها در کلام وحی است. وَاذْكُرْ فِي الْكِتَابِ مَرْيَمَ إِذِ انْتَبَذَتْ مِنْ أَهْلِهَا مَكَانًا شَرْقِيًّا (۱۶_مریم) شراب را از آن جهت نبیذ گویند که انگور از خوشه جدا می شود و محکم لگد شده، افشرده اش گرفته می شود و در دمای گرما قرار می گیرد تا تخمیر شود. مراد از "انْتَبَذَتْ مِنْ أَهْلِهَا" یعنی حضرت مریم از خانواده اش در دوران کودکی جدا شد و در این تنهایی در معبد بیت المقدس چنان فشرده و آب گیری شد که عصاره اش چکید. مریم، هفت ساله و یتیم در کودکی مادرش را از دست داد طوری که حتی مرگ مادر را هم ندانست و حتی در دفن او شرکت نکرد و بعد از ماه ها از طریق زکریا از مرگ مادر مطلع شد. مریم که باید در محبت پدر بود،‌ و می دانیم دختران عاطفه و مهر شدیدی برای پدر دارند، ولی او پدری نداشت، مادرش هم در سن صغیری از دست داد. او در معبد به اندازه ای در انتباذ و فشرده شدن بود که هیچ زنی در کنارش نبود، پس هیچ سخنی و درد دلی با کسی نمی توانست بکند جز با خدای خودش و همین باعث شد اکثر عمر در نماز در معبد سپری کند. مریم جوان در معبد ماه ها تنها بود. آنقدر به نماز می ایستاد که پای او لنگ می زد و اندک سهم طعام خود به نیازمندانی که به معبد می آمدند می داد، برای همین اکثر اوقات مجبور بود روزه بگیرد. در چنین فشرده شدن و سختی و سکوت و دور شدن از جمع بود که خداوند او را پاک کرد. وَإِذْ قَالَتِ الْمَلَائِكَةُ يَا مَرْيَمُ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَاكِ وَطَهَّرَكِ وَاصْطَفَاكِ عَلَىٰ نِسَاءِ الْعَالَمِينَ (۴۲_ال عمران) این انتباذ نخست مریم بود که خداوند رحم او را پاک کرد تا پاک ترین عبد خود عیسی مسیح (ع) را در رحم او قرار دهد، و بعد از آن بود که انتباذ دوم و سخت مریم شروع شد. در انتباذ اول، مریم به سمت شرقی شهر رفت ولی از شهر خود دور نشد. ولی در انتباذ دوم، باید به تنهایی به بیابان می رفت. (فَحَمَلَتْهُ فَانْتَبَذَتْ بِهِ مَكَانًا قَصِيًّا) و این سخت ترین انتباذ و فشرده شدن برای مریم بود، چون هم باید در تنهایی در وسط بیابان زایمان می کرد، که غذایی هم برای او نبود؛ طوری که از نخل خشکیده بر او خداوند غذایی فرو می ریزد. همچنین فشار اقناع مردم و دور کردن خود از تهمت زنا چنان بر مریم سنگین می شود که آرزوی مرگ می کند. (يَا لَيْتَنِي مِتُّ قَبْلَ هَٰذَا وَكُنْتُ نَسْيًا مَنْسِيًّا) در تدبر این امر، در زنان پند و الگویی است که اگر خواستار کسب معرفت و کسب کمالات در توحید هستند و می خواهند از دیگر زنان در این امر متمایز شوند باید طبق کلام وحی از آیه "وَقَرْنَ فِي بُيُوتِكُنَّ" و حدیث نبوی (ص) که فرمودند: «بهترین مکان برای عبادت زنان کنج منزل است» تبعیت کنند. سعی کنند در مجالس و حتی جمعِ زنان حاضر نشوند مگر در حدّ ضرورت، و مگر در حدّ ضرورت سخن نگویند چون زنی که در جامعه زیاد ظاهر نشود به لباس و زینت خود هم تمرکز نمی کند. نکته بسیار مهم و خطرناک در این امر آن است که زنان ملزم به درآوردن ادای حضرت مریم و شبیه سازی خود به طور کامل به او نیستند بلکه باید از او الگوهای متعارف به زمان خود بردارند. یعنی نباید در کنج منزل بنشینند و در عروسی های ارحام و مجالس آن ها شرکت نکنند، با فرزندان و همسر خود سخن نگویند، بلکه کلام های اضافی و زائد و غیر ضروری را در مکالمات خود حذف کنند و کمتر و در حدّ رفع نیاز سخن بگویند و لذت و تفریح شان زمان دلتنگی، برداشتن تلفن و زنگ زدن به این و آن را حذف کنند، مگر این که در تماس طولانی حاجت و هدفی برای خیر آخرت شان باشد. چنانچه حضرت زهرا سلام اللّه علیها بهترین الگو در این امر برای زنان تشیّع هستند. آن حضرت در منزل کار می کردند و با فرزندان و همسرشان، مهربان و هم کلام می شدند و در منزل برای زنان مدینه کلاس قرآن و آموزش احکام تشکیل می دادند و لحظه لحظه عمرشان مراقب بودند به بطالت و عبث نگذرد. 🆔 @akhlaghmarefat داستان‌ها و پندهای اخلاقی