محل شاهد دیگر آن که، در همان سوره صافات در آیه ۱۴۵ حضرت یونس نبی بعد از توبه در درون شکم ماهی و بیرون آمدن و افتادن در زمین خشک کنار ساحل واژه سَقیم را بکار برده است، چون از نظر روحی بعد از ترک اولی ای که مرتکب شده بود دچار شوک و بی حوصلگی بود. (فَنَبَذْنَاهُ بِالْعَرَاءِ وَهُوَ سَقِيمٌ) که این امر برای همه مؤمنان صدق می کند. مثال، فرض کنید مؤمنی را به مجلس لهو و لعبی در عروسی دعوت می کنند و او می‌داند آن مجلس معصیت الهی است ولی قدرت تفهیم دیگران را ندارد لذا می گوید: «من سَقیم هستم»، یعنی حوصله حضور در چنین مجلسی را ندارم. در سیره نبوی (ص) است که آن حضرت شب ها در پشت بام منزل خود می خوابیدند و نماز می خواندند که قطعاً برای تماشای أدْبَارالنُّجُوم در لَیل بوده است، و مراد از أدْبَارالنُّجُوم در لَیْل، توصیه مؤمنان به دیدن ستارگان و برگشت ستارگان به پشت زمین در شب هنگام است و اشاره به زمان خاصی هرگز نمی تواند داشته باشد چرا که حق تعالی برای صبح واژه های سَحر، بُکرة، و إشراق را به کار برده است که محو ستارگان در زمان بُکرة و إشراق صورت می گیرد و نیازی به ذکر زمانی موازی این زمان ها برای محو شدن ستارگان به نام أدْبَارالنُّجُوم نیست چون خود قرآن افول ستارگان را با نام افول در آیه ۷۶ انعام ذکر کرده است. پس أدْبَارالنُّجُوم را به معنای افول ستاره در سحرگاه گرفتن اشتباه است. فَلَمَّا جَنَّ عَلَيْهِ اللَّيْلُ رَأَىٰ كَوْكَبًا ۖ قَالَ هَٰذَا رَبِّي ۖ فَلَمَّا أَفَلَ قَالَ لَا أُحِبُّ الْآفِلِينَ (۷۶_انعام) پس چون شب بر او پرده افكند، ستاره‌اى ديد؛ گفت: اين پروردگار من است و آنگاه چون غروب كرد، گفت: غروب‌كنندگان را دوست ندارم. أُفول که متضاد آن رؤیت است، و در لغت به معنای ناپدید شدن از چشم با وجود بودن آن جسم است نه رفتن و دور شدن؛ چنانچه أُفول ستارگان به معنای دور شدن آنان از چشم ما یا غروب نیست، بلکه دور شدن از دید ما به علت رفتن نورشان است. اگر در ابتدای آیه دقت کنیم حق تعالی می فرماید: "فَلَمَّا جَنَّ عَلَيْهِ اللَّيْلُ" یعنی آنگاه که آسمان مخفی کرد نور روز را با فرا رسیدن شب، آنگاه ستارگان دیده شدند و برای ستاره طُلوع ذکر نکرده است چون در طلوع و غروب حرکت وجود دارد، ولی در ستاره طلوع و غروب نیست؛ فقط دیده شدن در محل ثابت شان با پوشیده شدن آسمان توسط تاریکی شب است. در شب عاشورا هم امام حسین علیه السَّلام در کربلاء مدام به آسمان نگاه می کردند و مناجات می فرمودند و این آیه می خواندند: «أَلَيْسَ الصُّبْحُ بِقَرِيبٍ» "أدْبَارالنُّجُوم" به وضوح کروی بودن زمین را اثبات می کند چون چیزی که رو دارد پشت هم قطعاً باید داشته باشد. آیه دیگری که اشاره صریح به کروی بودن زمین دارد آیه ۱۵ سوره مُلک در کلام وحی است که در ذیل به آن اشاره خواهد شد. 🆔 @akhlaghmarefat داستان‌ها و پندهای اخلاقی