وقتی جبرئیل این ذکر را خواند" سُبُّوحٌ قُدُّوس، رَبُّ المَلائِکُة وَّ الرُّوح" ابراهیم نبی اعتماد خود به خدا نشان داد و تمام گوسفندان برای شنیدن دوباره این ذکر بخشید... حق تعالی او را به سمت خود با آتش کشید باز به خدای خود اعتماد کرد و وارد آتش شد و آن رحیم بزرگوار آتش بر او همان دم سرد ساخت. پس او را مقام نبوت بخشید و در آتش دیگر خود ابتلاء کرد. در خواب فقط بر او رضایت خویش در ذبح فرزند نشان داد. ابراهیم درنگی ننمود و وارد آتش دیگر حق تعالی شد و سر فرزند جوان در قربانگاه برای ذبح در برابر معشوق به صورت بر زمین نهاد. چون حق تعالی ورود ابراهیم بر آتش را باز دید بر او مقام امامت علاوه بر مقام نبوت بخشید. (وَإِذِ ابْتَلَىٰ إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا و قَالَ وَمِنْ ذُرِّيَّتِي ۖ قَالَ لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ) و مراد از امامتی که به ابراهیم نبی بخشید از همان اسماعیل نبی ذبیح الله بود که از نسل او خَاتم النبییّن قرار داد و از نسل آن حضرت خاتم، ائمه هدات المهدیّین را بر جهان برای تکمیل معرفت آخرین کتاب آسمانی خویش قرار داد. چنانچه حضرت علی (ع) فرمودند: من و رسول الله یک نور واحد در صُلْب عبدالمطلب بودیم، و مراد از امامت ابراهیم همان امامت ائمه معصوم ما از ذریّه آن حضرت است. کسی که فقط دعا می کند به خدا فقط اعتقاد دارد، ولی کسی که دعا با عمل صالح و تقوی الهی می کند به خدا هم اعتقاد و هم اعتماد دارد. حق تعالی برای پیروان اهل کتاب که به آتش الهی وارد شده باشند هم وعده بهشت داده است: لَيْسُوا سَوَاءً مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ أُمَّةٌ قَائِمَةٌ يَتْلُونَ آيَاتِ اللَّهِ آنَاءَ اللَّيْلِ وَهُمْ يَسْجُدُونَ (۱۱۳_آل عمران) همه اهل کتاب یکسان نیستند، طایفه‌ای از آنها معتدل و به راه راست‌اند، در دل شب به تلاوت آیات خدا و نماز و طاعت حق مشغولند. يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَيَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَيُسَارِعُونَ فِي الْخَيْرَاتِ وَأُولَٰئِكَ مِنَ الصَّالِحِينَ (۱۱۴_آل عمران) ایمان به خدا و روز قیامت می‌آورند و امر به نیکویی و نهی از بدکاری می‌کنند و در نیکوکاری می‌شتابند و آنها خود مردمی نیکوکارند. حق تعالی می فرماید: إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ (یعنی من بهشت را به متقین می دهم)، آخِذِينَ مَا آتَاهُمْ رَبُّهُمْ إِنَّهُمْ كَانُوا قَبْلَ ذَٰلِكَ مُحْسِنِينَ (و من در حق آنان قبل از آنان نیکوکار بوده ام) یعنی اگر من در عالم الست در ورود به آتش خود نور هدایت بر آنان قرار نداده بودم و قبل از احسان آن‌ها در دنیا بر آنان احسان نکرده بودم آنان بدون نور هدایت من حرارت و توفیق انجام کارهای نیک نداشتند و نور هدایتی نداشتند که ماهیت دنیا و آخرت را ببینند و آخرت را بر دنیا ترجیح دهند. 🆔 @akhlaghmarefat داستان‌ها و پندهای اخلاقی