إِنَّكَ بِالْوٰادِ الْمُقَدَّسِ طُوىً (۱۲_طه) مراد از طُویٰ زمین خاصی نیست بلکه مراد از هر قطعه از زمین خداست که انسان در آن وارد آتش الهی می گردد و زمانی که وارد شد دیگر نمی تواند از آن فرار کند. (کُلُّ أرضٍ کَربَلا کُلُّ یَومٍ عَاشُورا) فَلَمَّا جَاءَهَا نُودِيَ أَنْ بُورِكَ مَنْ فِي النَّارِ وَمَنْ حَوْلَهَا (۸_نمل) مراد از "مَنْ حَوْلَهَا" اشاره به گِرد بودن دایره آتش است. کسی که با آتش مجاهدت به معرفت الهی وارد شد دیگر نمی تواند از آنچه خدا بر او می خواهد فرار کند و به نوعی سلب الاختیار می شود، باید بماند و دنبال رضایت خالق باشد و گناه نکند. از سوی دیگر در درون آتش که طُویٰ شد، به سمت بالا سوخته و عروج می کند. طوفان از طَواف است، یعنی باد اشیاء را در خود می پیچد و بالا برده و در هم می کوبد، ولی این بالا بردن با عروج نیست بلکه با بر زمین افتادن و سقوط و تکه تکه شدن همراه خواهد بود. برای همین برای شیطان هم طَواف را بکار برده است. (إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطَانِ) ولی خداوند برای ذات قدسی خویش طُویٰ استفاده نموده است، چرا که اگر چیزی در درون آتش الهی قرار گیرد آن را سوزانده و عروج می دهد و حتی اگر چیزی بخواهد از طُویٰ آتش بگریزد آتش آن را به سمت خود کشیده می سوزاند و تا نسوزانده رهایش نمی سازد. به قول خواجه عبدالله انصاری: الهی! از کُشته تو، بوی خون نیاید، و از سوخته تو بوی دود؛ چرا که سوخته تو، به سوختن شاد است و کشته تو، به کشتن خشنود. پس در امر آتش طَواف از نار شیطان است و طُویٰ از تَصْطَلُون رحمان است. در طواف باد به دور اشیاء خودش را وارد می کند، ولی در طُوی اشیاء هستند که وارد آتش الهی می شوند. چنانچه آتش را به سمت موسی نبی نفرستاد بلکه موسی را به سمت آتش فرستاد. درب خانه هر نیازمندی برویم در وادی مقدس طُویٰ الهی قرار می گیریم. امکان ندارد ثروتمندی باشی و سرشار از گناه، درب خانه نیازمندی از نزدیک فقر او نبینی و نسوزی و با کمک کردن به او در آتش الهی وارد نشوی. میدان جنگ با کفار زمین مقدس طُویٰ است که حق تعالی عدم حضور در آن یا فرار از آن را به شدت نهی و تقبیح نموده است. پس هر میدان جهاد با نفس که میدان آتش الهی است وارد شدن بر آن سرزمین مقدس طُویٰ است. از سوی دیگر با عدالت الهی سازگار نیست سرزمین طُویٰ یک سرزمین خاصی باشد که کسی نشناسد در آن وارد آتش الهی شود، اگر کسی هم بشناسد و در محل خاصی چون مصر باشد امکان حاضر شدن در آن بر او ممکن نباشد. از سوی دیگر وقتی خداوند می فرماید: زمین من گسترده است هجرت کنید یعنی زمین مقدس طُویٰ همه جای کره خاکی من در دسترس شماست. مولای متقیان حضرت علی علیه السَّلام که شب و روز در منزل ایتام و نیازمندان بودند و کودکان یتیم نگه می داشتند تا آن زن نان بپزد در حقیقت در سرزمین مقدس طُویٰ وارد شده بود. بدانیم اگر گرفتن نور الهی فقط منوط به سرزمین خاصی در مصر بود پس چرا اهل بیت ما به آن سرزمین برای ورود به آتش الهی سفر نکردند؟!!!! 🆔 @akhlaghmarefat داستان‌ها و پندهای اخلاقی