#داستان_مذهبی ▪️ ◾️ ◼️ ⬛️ داستان #سامره، داستان یک منتظر است در پیچ و خم برج انتظار قسمت پنجاه و چهار_ #نِسیان تمام شب نخوابیده بودم و به پای سامره نشسته بودم و بعد از نماز هم به پای ملکه صبوری کرده بودم. نیاز به حرف زدن داشت، باید همراهی اش میکردم. بعد از مرگ صابر خان، سامره به همراه حسین مدتی را برای شکایت و اعاده حق خود در دادگاه ها صرف کرده بود، ولی کارش به جایی نرسیده بود. نجیبه و نادرخان، اسناد مربوط به مالکیت خان نسبت به باغ و وصیت خان درباره تعلق باغ به سامره را معدوم کرده و سندی جور کرده بودند که نشان میداد، باغ تحت مالکیت همسر چهارم خان است! سامره برای گذران زندگی خود، سمانه و مادر پیر و مریضش مجبور شده بود در خانه های مردم و زمینهای دیگران کار کند. پسران سامره به خواست مادر در خانه باغ مانده بودند تا تکلیف ارث و میراث قانونی آنها معین شود. سامره به مدت ده سال در خانه های تک تک مردم روستا رخت شسته بود و کار کرده بود و روی زمین خیلی ها کارگری کرده بود. دیگر جایی نبود که سامره در آنجا کلفتی نکرده باشد. سامره برگشته بود تا همه ی کسانی را که پائین پله جا گذاشته بود، با خود ببرد. ملکه دردهای کهنه و قدیمی زیادی داشت و حافظه ی خوبی هم داشت. همه چیز را با جزئیات به یاد می آورد؛ حتی گاهی از ساعت و دقیقه ی یک حادثه صحبت میکرد. مثلاً میگفت صابر خان درست ساعت 11 و 20 دقیقه صبح روز یکشنبه در ماه مرداد فوت کرد. معلوم بود چقدر لحظه به لحظه ی زندگی صابر خان برایش مهم بوده که به دنبال دقیقه های عمر او دویده بود. حتی یک دقیقه هم برایش حیاتی بود و چقدر رسیدن عقربه ی دقیقه شمار به 20، برای سامره بد یُمن بوده است! با خود فکر کردم که تمام این سه شبانه روز گذشته، عقربه های ساعت، مقابل چشم ملکه حداقل پنج بار از روی ساعت 11و 20 دقیقه گذشته است و ملکه چقدر صبورانه آنها را بدرقه کرده است! عدد 11 برای ملکه از عدد 20 هم شومتر بود که یادآور سمانه ی یازده ساله اش بود که پشت در باغ مادر را صدا میزد. بی اختیار اشک میریختم و با چادر سوخته ام اشکهایم را پاک میکردم. دردهای ملکه قلبم را آتش زده بود چه برسد به چادرم! اینطور وقتها بیماری فراموشی و آلزایمر نعمت است! ادامه دارد... #حیدری @alborzmahdaviat