ادامه یادداشت 👇
سه ماه پیش از شیوع بلا و بیماری و ویروس همه گیر کرونا در یکی از غروب های سرد زمستانی به اتفاق همسر به دیدار شیخ شریف رفتیم. چونان همیشه با اشتیاق ما را پذیرفت. گرم و صمیمانه و ساده و بی تکلّف پذیرایمان شد و پذیراییمان کرد. دقایقی که در محضرشان بودیم مراجعه کننده ای را نپذیرفت. همسر ایشان که از نیک زنان است از بی احتیاطی های شیخ به سلامتش گله مند بود و از اینکه علیرغم کهولت سن، شیخ در هوای سرد زمستانی تا صبحگاه در حیاط به دعا و ذکر می نشیند و تسبیح می گوید، نگران بود. نگران بود سرمای زمستانی بیمارش کند و سلامتش را به مخاطره افکند. شیخ تنور جانش چنان گرم خدا بود و چراغ دلش چنان تابناک به نور آنسو با چهره ای گشاده و سکوتی دلنشین و صمیمی نگرانی بانوی شریف خانه را می شنید و نرم و آرام نگاهی به ما می افکند و چیزی نمی گفت و ما را و همسرش به درستی کاری که می کرد و راهی که می رفت و ذکرها و تسبیحات و ندبه ها و نیایش های شنبانگاهی که تا صبحگاه با آنسو داشت قانع می کرد. سنگینی و وقار سکوتش چنان پر قوّت و نیرومند بود که جایی و مقامی برای سخن گفتن و زبان به بحث و مجادله گشودن نمی گذاشت و تو را تسلیم سکوتش می کرد و خاموش می نشستی و سکوت می کردی و لب به سخن نمی گشودی. کسی که تنور جانش به آنسوی گرم است صعبی و سختی دهر و گرمی و سردی تابستان و زمستان برایش بی معنیست. مشکل اینجاست که همگان چنین نیستند. اندکان چنین اند و بسیاران در معرض حوادث روزگار آفت گیر و آسیب پذیر و در برابر سرد و گرم روزگار شکننده.
به تعبیر حضرت مولوی در مثنوی:
زان جهان اندک ترشح می‌رسد
تا نغرد در جهان حرص و حسد
گر ترشح بیشتر گردد ز غیب
نه هنر ماند درین عالم نه عیب
اگر این اندک ترشحات غیبی نبود، غرش حرص و حسد بر سر جامعه و جهان بشری چه می آورد و انسان با خود چه می کرد. اتفاقاً اینک که غیبت آن ترشحات اندک غیبی و قدسی را تجربه می کنیم و از هر گوشه جامعه و جهان بشری ما زوزه گرگ های طمع و غرش حرص و حسدِ حرص ورزان و حاسدان به گوش می رسد. و چه گوشخراش و هراسناک هم به گوش می رسد. از شیخ پرسیدم دچار قبض هم می شوند. گفتند خیر. این مرحله را پشت سر نهاده اند. فکر خوب و قول خوب و فعل خوب، انبساط آور است و نشاط انگیز و شکرش انبساط آورتر. فکر بد و قول بد و فعل بد، هم قبض را دامن می زند هم سنگین است و ملال آور و ذکر عفو و استغفار از آن واجب. استغفار هفتاد مرتبه در سه گاه نماز. در پس پشت این نکته ها و گفته های ساده شیخ احساس می کردم چه حکمت و فرزانگی و فرهمندی عمیق و تجربه زندگی انسانی نهان است که هشت دهه زندگی را با فکر و قول و فعل نیک به تعبیر اشو زرتشت به سر کرده است و چه نیک رستگاری را در اتفاق و اتحاد فکر و قول و فعل نیک زیسته و یافته و دریافته است. تعبیر قرآن شریف را ببینید: «أَلَا إِنَّ أَوْلِيَاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ: آگاه باشيد، كه بر دوستان خدا نه بيمى است و نه آنان اندوهگين مى‌شوند» (یونس/۶۲).
انسان وقتی تنور جانش به درست اندیشیدن و راست گفتن و راستی کردار آراسته است همیشه در انبساط است و در نشاط روحی و شعف و شرف معنوی. فکر بد و قول بد و فعل بد غم انگیز است و نشاط را از انسان می رباید و می ستاند و اضطراب و هراس و حزن را دامن می زند.
------------------------------▪️
[۱]. حاج شیخ علی قورچیان معروف به «شیخ علی» متولد ۸ بهمن ۱۳۲۰ در روستای صمغ آباد طالقان و ساکن محله سیدجمال الدین شهر نظرآباد استان البرز بود. او در سحرگاه دوشنبه ۵ آذر ۱۴۰۳ در ۸۳ سالگی درگذشت.
🔗 البرز پژوهی @alborzology