حدود یک سوم مردم دنیا به بیماری حرکتی دچارند و من یکی از اونهام میدونید که این بیماری باعث میشه موقع حرکت داخل خودرو،قایق،هواپیما و ... دچار سرگیجه یا تهوع بشیم البته من هر چه سنم بیشتر شده کمتر از این عارضه رنج می‌برم ولی باز هم مشکلاتی وجود داره.مثلا در پروازها،در استفاده از وسایل بازی پارکها،گاهی حتی تاب بازی و موارد مشابه حالت تهوع میگیرم در کودکی این بخش آزار دهنده همه مسافرتهای من بود.شبهای قبل از سفر دو حس شعف و استرس رو همزمان تجربه می‌کردم. در تمام طول مسیر هم یا نگران بروز حال تهوع بودم و یا درگیر خود حال تهوع. ولی نکته عجیبی که الان نمی‌تونم درکش کنم اینه که چرا درباره این حالم با کسی صحبت نمی‌کردم. معمولا وقتی بی‌حال و با رنگی پریده شبیه برگ کلم در حال تقلا بودم که حالم به هم نخوره، یکی منو میدید و باعث توقف ماشین میشد. یا این که خودم در آخرین ثانیه‌های انفجار اشاره‌ی میکردم و پیاده میشدم و بقیه ماجرا... واقعا چرا من فکر میکردم با این کارم مزاحم بقیه میشم و معذب می‌شدم؟! مثالهایی مشابه از خیلی از هم سن و سالهای خودم میشنوم که اونها هم برای بیان خواسته‌های طبیعیشون راحت نبودند. مگه ما چطوری تربیت و بزرگ می‌شدیم که نمیتونستیم این کار رو انجام بدیم؟ در طول سالهای بعد و با بزرگتر شدنمون چقدر تونستیم این مساله رو حلش کنیم؟ آیا الان این مهارت رو داریم که منصفانه و محترمانه خواسته‌های به حق خودمون رو مطرح کنیم و در جهت برآوردنشون اقدام کنیم؟ آیا در تربیت کودکانمون یا در ارتباط با اطرافیانمون این شرایط رو فراهم کردیم که بتونن به راحتی خواسته‌هاشون رو ابراز کنن؟ @alimiriart