ادامه پست قبل ....دیدم خودم هم همینطورم. من هم وقتی نگران میشم یا می‌ترسم، اونو به شکل عصبانیت نشون میدم. متوجه شدم فقط اون مادر نبود که نیاز به آگاهی داشت. دوستان گلم، والدین عزیز، معلمهای بزرگوار، مدیران گرامی، آمر به معروف و ناهی از منکر نازنین، و در نهایت ای علی میری؛ در شرایط هیجان، هیییییییچ آموزشی اتفاق نمیفته. موقع خشم، ترس، سوگ و... هیچ پذیرشی وجود نداره و نصیحت بی‌تاثیره. با عصبانیت، ترساندن، سرزنش و... هم نمیشه به کسی چیزی یاد داد. نتیجه‌ش در بهترین حالت میشه غالب افراد جامعه‌مون که متاثر از همین روش تربیتی، از پلیس، دوربین و جریمه حساب می‌برن ولی برای قانون اعتباری قائل نیستن. اگر میخوایم فرزندان، دانش آموزان، کارمندان و دوستان خوبی داشته باشیم، راهش فقط یک چیزه و بس؛ باهاشون رفیق و همدل باشیم والدین عزیز، فداتون بشم، این یکی از وظایف ماست که روشهای والدین گذشته رو بازبینی و فیلتر کنیم و از رفتارهای معمولی شده ولی به شدت غلط پرهیز کنیم. بجای سرزنش، تحقیر، مقایسه، متلک، طعنه و... که هر رابطه‌ای رو خراب می‌کنن با بچه‌هامون دوست باشیم و بدونیم قرار نیست اونا مثل ما یا شبیه الگوهای ما باشن. الهی زندگیهای همتون پر از رفاقت، مهربانی و خوشی باشه.💗💗 @alimiriart عکس ها و داستان های بیشتر 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1049624617Cb56a7be9f6