دَعْ مَا أَنْتَ عَلَیْهِ وَ أَضْمَنُ لَکَ عَلَى اللَّهِ الْجَنَّةَ
ابوبصیر گوید: در همسایگى من جوانى بود دربارى و از منسوبان دستگاه خلافت ثروتى پیدا کرده و خود را گم کرده بود.
کنیزانى نوازنده داشت هر شب رفقایش که جمعى از اوباش و الواد بودند در خانه او اجتماع مى کردند عربده مى کشیدند بساط مى گسارى و شرابخوارگى و قماربازى و حرامبارگى مى گستردند. آرام و قرار از من سلب شده آسایش از آن محله رخت بربسته بود، هر چند او را نصیحت مى کردم و اندرز مى دادم سودى نمى بخشید و فایده ای نداشت.
سالى موسم حج عازم بیت الله الحرام بودم با دوستان و آشنایان خداحافظ گفتم و به خانه ى آن همسایه نیز رفتم. در آن جلسه نیز گفتار سابق خود را تکرار نموده و نگرانى همه ى مجاوران و همسایگان را از رفتار وى اظهار کردم آهى کشید و گفت: «انا رجل مبتلى و انت رجل معافى» در این سفر که به مدینه رفتى و به خدمت آن بزرگوار مشرف شدى وضع حال مرا بگو امید است نظر مرحمتى فرمایند و دعایى کنند که من از این بدبختى نجات پیدا کنم خود من گاه سخت ناراحت مى شوم و از همنشینى آنان خستگى و آزردگى روحى پیدا مى کنم چه فرومایه مردمى که این دوستانند.
این گفتار او را صمیمانه و خالصانه یافتم و دست او را دوستانه فشردم و خداحافظ گفتم و او همچنان التماس دعا مى گفت. سخن کز دل بیرون آید نشیند لاجرم بر دل
در طول راه و عرض سفر پیوسته به یاد او بودم تا به مدینه وارد شدم و به خدمت حضرت صادق علیه السلام شرفیاب آمدم احوال او را گفتم فرمودند:
چون به کوفه بازگشتى مردم بدیدن تو مى آیند او نیز به حکم سابقه نزد تو خواهد آمد او را نگهدار تا مردم بروند چون خانه خلوت شد سلام مرا برسان و بگو:
«یقول لک جعفر بن محمد: دع ما انت علیه و اضمن لک على الله الجنه» چون به وطن باز آمدم همسایگان و آشنایان به دیدن من آمدند او نیز بیامد چون خواست برود او را گفتم: که من با شما کارى دارم و چون خلوت شد گفتم:
حضرت صادق به شما سلام رساند
آن جوان را گریه گرفت و گفت: تو را به خدا سوگند آیا امام بزرگوار به من بزهکار ابلاغ سلام فرمود؟ گفتم: آرى.
بیشتر بگریست گفتمش: و اضافه فرمود: این اعمال خود را ترک کن و من ضمانت مى کنم بهشت و سعادت جاودانى تو را. آن جوان با چشمان پر از اشک شوق از خانه ى من بیرون رفت اوائل ورود من بود و سه روزى به انجام کارهاى شخصى پرداختم و برحسب تصادف همسایه ى خود را دیدم که با کمال جوانمردى گفت: من از آنچه داشتم بیرون آمدم و دیگر چیزى ندارم
روزى چند بگذشت پیغام داد که من بیمارم چنانچه فرصتى کردید عیادتى از من بفرمائید .
من بدیدن او رفتم و در صدد معالجه ى او برآمدم و شب و روز از او غافل نبودم. ولى مفید نیفتاد و رفته رفته به حال سکرات افتاد او را غشوه ای عارض و بى حال شد پس دیده گشود و گفت:
«قد و فى لنا صاحبک یا ابابصیر» این بگفت و چشم بر هم نهاد و با شادمانى جان داد تجهیز و تکفین او را به حکم وظیفه انجام دادم و همسایه ى سعادتمند خود را به خاک سپردم و چند ماه بعد که به خدمت حضرت صادق رسیدم هنوز در دهلیز خانه بودم که فرمود:
ما خود را از ضمانت همسایه ى شما درآوردیم و با آنچه گفتیم وفا کردیم .