یک ملتیم هنوز؟ نمیدانستم نشستن پای صحبت‌های کفتارهای اینترنشنال ذات آدمها را آنقدر عوض میکند که روزی بخواهم اینطور بنویسم اما هر چه بود برای دل خودم نوشتم. بخوانید و جوابم دهید که یک ملتیم هنوز؟ پای اشکهای از روی غصه بی‌بی‌گل و همه روستایی‌های خان‌گزیده‌ و رعیت‌های رنج کشیده و همه آدم‌های مسئول ندیده‌ای که از فراقش زار میزنند تنتان نلرزید! یک ملتیم هنوز؟ همزمان با خوشحالی زامبی‌هایی که بویی از انسانیت نبرده‌اند، سگهای هار و کودک‌کشهای رژیم آپارتاید و نجسهای عالم شاد شدید، رقصیدید و شیرینی پخش کردید. حاشا به مرام و معرفت. یک ملتیم هنوز؟ نیروهای امداد ۱۴ ساعت توی راه بودند تا به به پیکر نیمه جانش برسند. دقیقا همان موقع که پابرهنه‌ها و مستعضغین دست به دعا برده بودند، شرمتان نیامد و چالش هرزگی به راه انداختید که اگر مرده باشد عکس نود میدهید. باشد بالای سر یحیی بن زکریا روسپیان رقصیدند، باشد بالای پیکر حمزه سید الشهدا هند جگرخوار آمد و خاک به دهانم سر حسین بن علی هم... باشد رسم زمانه این است و مستی و هرزگی و فاحشگی انتخاب و عقیده‌تان، اما خودمانیم یک ملتیم هنوز؟ جمعه‌های بی‌تعطیلی را دیدید. زحمت و کار و تلاش را برای ایران و آینده ایران دیدید، مخالف بودید قبول. ضعف بوده قبول. انصاف دارید یا نه؟ پشت سر شهیدی که برای خدمت به مردم ایران جانش را داده خوشحالی میکنید؟ بی‌وطن‌ها یک ملتیم هنوز؟ برایتان نقل از معصوم نمیکنم، از علوم سیاسی و واژه امنیت ملی هم نمی‌گویم. اما چه جانورهایی هستید شما، جمعیتی در غمش عزادارند. این هم عذابتان میدهد؟ خواهشاً وقتی دارید با پز روشنفکری و عاروق فلسفی‌تان فحش نثارم میکنید جوابم دهید، یک ملتیم هنوز؟ ✍ علی علیان @aliya_ne