خداوند در مخلوقات تجلی کرد، به تمام مخلوقاتش اختیار داد و انسان در قبول ولایت خداوند، ادعا کرد که نسبت به بقیه موجودات تسلیم‌تر است. قبول ولایت یعنی خداوند متولی و سرپرست او باشد. همان عرض امانتی که خداوند به کل مخلوقات عرضه کرد. [إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمانَةَ عَلَى السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ الْجِبالِ فَأَبَيْنَ أَنْ يَحْمِلْنَها وَ أَشْفَقْنَ مِنْها وَ حَمَلَهَا الْإِنْسانُ ] احزاب:۷۲ انسان ادعا کرد که من می‌توانم خدایی تو را بپذیرم، تحت سرپرستی تو قرار بگیرم و من تسلیم مدیریت تو هستم. در این ادعا فقط ۱۴ معصوم صداقت حقیقی داشتند فلذا مخاطب قرآن که جلوه کتبی خودشان است، فقط آن‌ها قرار گرفتند. [انما یعرف القران من خوطب به] بقیه انسان‌ها ادعا کردند و این خلقت به این شکلی که الان هست به خاطر ادعای انسان‌هاست. حضرت آدم علیه‌السلام در مجموعه انسان‌ها، پیش‌قدم شد در قبول این ولایت که نماینده انسان‌ها باشد . اما حضرت آدم هم به خاطر حرصی که نسبت به منزلت اهل بیت داشت[ که حقیقت آدمیت و حقیقت قبول ولایت بود] نتوانست به تعهدی که داده بود عمل کند. چون حضرت آدم نماد همه انسان‌ها بود در واقع بیانگر این حقیقت شد که نشان دهد ، توان تحمل بار ولایت را ندارد. این متن هنوز تمام نشده است... #آسمان_بار_امانت_نتوانست_کشید #قرعه‌ی_کار_به_نام_من_دیوانه_زدند 📌بیانات یکی از شاگردان سلوکی مرحوم سعادت‌پرور (ره) @AllaamehWisdom ‌