درباره بردن پول ما به عراق، سوریه، یمن و...
کمتر کسی از کسانی که به این موضوعات می‌پردازند به این بعد ماجرا فکر می‌کند یا مایل است بپردازد که صرف بودجه در راستای اهداف منطقه‌ای و بین‌المللی و منافع ملی کلان کشور نه ربطی به الان دارد و نه فقط تاکتیکی مختص جمهوری‌اسلامی است، چه آنکه پیش از انقلاب حتی محمدرضا شاه پهلوی فهرستی از کمک‌ها و بذل و بخشش‌های مالی عجیب و غریب از کمک به کشورهای توسعه یافته و پول‌داری مانند انگلستان و فرانسه و آلمان غربی تا پرداخت کمک‌های بلاعوض به هندوستان و پاکستان و شیعیان لبنان و سوریه به ریاست جمهوری حافظ اسد (پدر بشار اسد) را در پرونده دارد.
به عنوان مثال در يک دهه از سال ۱۳۴۷ تا ۱۳۵۷ محمدرضاه شاه بيش از ده میلیارد دلار از درآمد نفتی کشور را به‌صورت وام با بهره پايين، يا حتی وام بلاعوض و هديه به «کشورهای دوست» ايران داد.
منبع بخشی از کمک‌ها، از رادیوفردا: http://yon.ir/TkSUm
حمایت و کمک‌های مالی به متحدان منطقه‌ای البته فقط مختص ایران نیست و بیشتر کشورهای بزرگ جهان، حتی با وجود داشتن فقر شدید و مشکلات مالی گسترده شهروندان خود، با هدف پیشبرد اهداف دیپلماتیک و استراتژیک (به غلط یا درست) به کشورهای دیگر کمک می‌کنند. چرا که اساسا بودجه‌های اختصاص یافته برای این بخش‌ها مجزا است و هیچ ربطی به همدیگر ندارد. برای کمک دقیق‌تر به این بحث تجارب دو کشور جهان، یکی از غرب و یکی از شرق را مثال می‌زنم.
آمریکا یکی از بزرگترین کشورهای دنیا در زمینه اعطای کمک‌های مالی به دیگر کشورهاست، مثلا در یک قلم فقط: «براساس پیمان صلح کمپ دیوید بین مصر و اسرائیل در سال ۱۹۷۹، دولت آمریکا، متعهد شد تا سالانه ۱/۵ میلیارد دلار کمک مالی به مصر ارائه دهد.» الان چهل سال است که آمریکا این مبلغ را به مصر می‌پردازد.
در موردی دیگر می‌توان به کمک‌های مالی کلان آمریکا به اسرائیل اشاره کرد، براساس بودجه آمریکا همین سال ۲۰۱۸ پرداخت کمکی ۳/۱ میلیارد دلاری برای اسرائیل تصویب شده است. کمک‌های مالی آمریکا فقط به این موارد خلاصه نمی‌شود، این کشور همچنین مبلغی بیشتر از یک میلیارد دلار با عنوان کمک اقتصادی و امنیتی به اردن می‌پردازد.
اگر شما هم مثل خیلی‌ها تصور می‌کنید آمریکا به عنوان بزرگترین اقتصاد دنیا، مشکل فقر و بیکاری در کشورش ندارد و قیاس چنین کمک‌هایی با کشوری مثل ایران اشتباه است، این خبرها که به نقل از گاردین و یورونیوز و سناتور آمریکایی برنی سندرز است را بخوانید:
هشدار گزارشگر ویژه سازمان ملل: نابرابری در آمریکا خطرناک شده است به شکلی که ۱۸ درصد کودکان آمریکا (برابر با ۱۳میلیون نفر) فقیر هستند. مرگ و میر کودکان در این کشور بیشتر شده است و متوسط طول عمر کمتر. سیاستهای اجتماعی دولت ترامپ هم وضعیت را بدتر کرده و 'بیرحمانه' است.
منبع: http://yon.ir/ODpLj
از یورونیوز: " نتایج یک تحقیق در ایالات متحده حاکی از آن است که حدود نیمی از از خانوارهای ساکن این کشور قادر به فراهم کردن مایحتاج اصلی زندگی از قبیل غذا، مسکن، آموزش، نگهداری از کودکان، حمل و نقل، تلفن همراه و بهداشت نیستند."
منبع: http://yon.ir/WFy64
«۴۳ درصد از آمریکایی‌ها توانایی خرید مایحتاج اولیه زندگی را ندارند. پارسال یعنی سال ۲۰۱۷ بیش از ۲۵ درصد افراد بالغ آمریکایی از مراقبت‌های ضروری پزشکی صرف‌نظر کردند به دلیل آنکه پولش را نداشتند.»
منبع، توییت سناتور آمریکایی برنی سندرز: http://yon.ir/cS8je
مشابه این مثال‌ها را می‌توان در مورد بسیاری دیگر از کشورهای غربی مانند فرانسه یا انگلستان و... هم با آوردن فکت از کمک‌های مالی آنها به دیگر کشورها و همچنین آمار و ارقام فقر و بیکاری در کشور خودشان ادامه داد.
مثلا این گزارش BBCفارسی با تیتر :" تعداد کودکان فقیر در بریتانیا 'به شدت افزایش یافته است " جنس فقرشان هم فکر نکنید شکل متفاوتی با فقر در کشور خودمان دارد، بخشی از یک گزارش بی‌بی‌سی درباره وضعیت کودکان فقیر اهل شهر لستر انگلستان: «بعضی روزها اوضاع آنقدر خراب است که باید از خوردن غذا صرف نظر کنند تا از پس پرداخت قبض ها برآیند.»
در این آدرس: http://yon.ir/yM9tM
موضوع کمک مالی به کشورهای متحد یا با اهداف استراتژیک فقط به غرب هم خلاصه نمی‌شود، در کشوری مانند هندوستان با جمعیتی بالای یک میلیارد نفر که طبق آمار سازمان ملل دستکم ۲۵۰ میلیون نفر از جمعیتش (چهار برابر جمعیت کل ایران) در فقر به سر می‌برند هم چنین سیاستی وجود دارد.
به عنوان مثال این خبر را ببیند که نخست‌وزیر هند برای سال ۲۰۱۷ اعلام کرده است: هند یک میلیارد دلار به افغانستان به صورت بلا عوض کمک می‌کند. قرار است این کمک برای ایجاد ظرفیت در بخش‌های آموزش و پرورش، بهداشت، زراعت، انرژی و زیربناها در افغانستان استفاده شود.
منبع: http://yon.ir/yKgS4
حالا برای اینکه تصویر دقیق‌تری از میزان فقر در هندوستان داشته باشید ا