ودود از صفاتی است که دلالت کند بر اینکه موصوف آن معدن وًد است. لذا خداوند همیشه ودود است نسبت به بندگان فعلا، چنانچه ودود است ذاتا. از این جهت است که همیشه عُصات (عاصیان) را دعوت فرماید. بلکه فرماید: انین المذنبین احب  الیً من تسبیح المسبحین (ناله گنهکاران برای من از تسبیح تسبیح‌گویان محبوب‌تر است). بلکه در واقعه قارون به جناب موسی علیه السلام فرماید: چرا به او رحم نکردی آن وقتی که تو را خواند؟ به عزت و جلالم اگر قارون یک مرتبه مرا می‌خواند نجاتش می‌دادم. تو چون خلقش نکرده بودی، رحمش نکردی! شذرات المعارف، ص ۹۷ @apmkadeh