در روایت است، مردم نزد حضرت امیر(ع) آمدند و از حضرت خواستند که فقیه را برای آنها تعریف کند. حضرت هم فرمودند فقیه را آنطور که حق آن است برای شما تعریف می‌کنم: فقیه کسی است که به مردم حکم جواز در معصیت خداوند ندهد و آنان را هم از رحمت خداوند مأیوس نکند و نیز آنان را از مکر خداوند امان ندهد و قرآن را با رغبت به غیر آن کنار نگذارد. بعد از آن حضرت توصیه‌های عمومی کردند که بی‌ارتباط با قبل نیست و شاید وجه آن این باشد که ماحصل پیروی از این توصیه‌ها تبدیل شدن به آنچنان فقیهی است. 👈 «أَلَا لَا خَيْرَ فِي قِرَاءَةٍ لَا تَدَبُّرَ فِيهَا» بدانید و آگاه باشید خیری در قرائتی که تدبر در آن نباشد، نیست. بدانید و آگاه باشید که خیری در عبادت بدون تفقه (فهم عمیق) نیست و بدانید و آگاه باشید، خیری در رفتارهای دینی که ورع در آن نباشد، نیست. .......... 🔻 قسمتی که مورد اشاره حقیر به ویژه برای این ایام است، فراز مربوط به قرائت قرآن است، سنت جزء خوانی، سنت بسیار خوبی است اما نباید این سنت مانع تدبر در قرآن باشد. مثلا سبک‌هایی مثل قم که قبل از هر چند فراز یک مفسر آن فرازها را توضیح می‌دهد خیلی خوب است حتی اگر از حجم قرائت روزانه کاسته شود. متاسفانه همت اصلی مردم در قرائت قرآن مانند کاسبی شده است که هرچه بیشتر آیات را بخوانم تا ثواب یک دور قرائت قرآن را برده باشم و حالا در ماه‌‌های غیر رمضان هم نخواندم جبران آن بشود! از طرفی معلوم نیست اگر همین جلسات جزء خوانی نباشد، جلسات تفسیر هم باشد، از طرفی اصل و اساس، فهم و تفسیر قرآن است. پس بهتر است در ضمن جلسات جزء خوانی تفسیر را خیلی جدی بگیریم. @ayat_va_revayat