در روایات ترک کردن کار و تلاش نهی شده است و کسی که چنین کند را مورد غضب خداوند دانستهاند و از آثارش هم قبول نشدن دعای چنین فردی است.
روایت است امام صادق (عليه السّلام) از یکی از یارانشان سؤال کردند: عمر بن مسلم چه مىكند؟
به ایشان میگویند: به عبادت رو كرده و دست از كسب و كار كشيده است، فرمود: اى واى! او نمىداند كسى كه كار را رها كند هيچ دعائى از او به اجابت نمىرسد! بعد فرمودند: جماعتى از اصحاب رسول خدا (صلّى اللّٰه عليه و آله) هنگامى كه آيۀ شريفۀ «وَ مَنْ يَتَّقِ اَللّٰهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً» نازل شد مغازههاى خود را بستند و در مسجد به عبادت رو آوردند و با خود مىگفتند كه خداوند ما را كفايت كرد، و اين موضوع به گوش رسول خدا (صلّى اللّٰه عليه و آله) رسيد نزد آنها فرستاد و پرسيد چه چيز شما را بدين كار كه كردهايد، واداشت؟ گفتند: يا رسول اللّٰه خداوند خود روزى ما را تكفّل فرموده لذا ما به عبادت و پرستش او رو كردهايم.
حضرت فرمود: براستى كه هر كس چنين كند دعايش را خداوند اجابت نفرمايد، بر شما باد كه طلب روزى كنيد و به كار و حرفهاى بپردازيد، سپس فرمود: من دشمن دارم آن كس را كه كار را ترك كند و دهان به روى آسمان بگشايد و بگويد: خداوندا، مرا روزى ده، و كوشش را رها كند.
https://eitaa.com/joinchat/3499884818C4a82ae00a1