کتاب «نوروزنامه» منسوب به «خیام» است، اما به هر صورت امروز ما با متنی روبرو هستیم که -چه آن را نگاشته‌ی شخص حکیم عمر خیام بدانیم و چه بر اساس یادداشت‌های پراکنده‌ی او، یا به کلی نوشته‌ی شخصی دیگر که به نام او مشهور شده است- مکتوبی است کهن درباره‌ی جشنی عظیم و چند وجهی که بیش از هزار سال برقرار بوده و در ساحت های مختلف کارکردهای متفاوت داشته و صد البته که در همه حال نیکو و مطلوب بوده است؛ نوروز و آیین‌های آن.  آنچنان که از دیباچه آن بر می‌آید، این کتاب هم مثل «گلستان» سعدی حاصل توصیه و درخواست دوستی بوده است: «...دوستی که بر من حقِ صحبت داشت و در نیک‌عهدی یگانه بود، از من التماس کرد که سبب نهادن نوروز چه بوده است و کدام پادشاه نهاده است؟ التماس او را مبذول داشتم و این مختصر جمع کرده آمد بتوفیق جل جلاله». پیش از آغاز کتاب و بیان آنچه به نوروز مربوط است، در همین چند سطر می‌توان دریافت که شریف دانستن سخن و کلام، آیین بزرگان و حکیمان و خردمندان بوده است و ارج دوستی نزد آنان چنان بوده است که حکیمی چون خیام به خاطر یک سوال دوست، نگاشتن چنین کتابی را آغاز می‌کند.  متن کامل یادداشت جشن نمادین نوروز به روایت نوروزنامه خیام را بخوانید. #مجله_میدان_آزادی #ادبیات 1⃣2⃣4⃣ @azadisqart