آثار زیارت امام حسین علیه السلام ۷۵. دعای امام صادق علیه السلام بر زوار امام حسین علیه السلام: بر اين صورت هاى آفتاب خورده، رحم كن، و نيز بر آن گونه هايى كه پیاپی بر قبر ابا عبد اللّه الحسين، گذاشته می شود؛ و نيز رحم كن بر چشمانى كه از سرِ رحمت بر ما، اشكشان روان است ؛ و رحم آور بر دل هايى كه براى ما مى سوزند و بى تابى مى كنند ؛ و بر ناله اى كه به خاطر ماست، رحمت آور. خدايا! من، آن جان‌ها و پيكرها را به تو مى سپارم ثواب الأعمال به نقل از معاوية بن وَهْب: بر امام صادق عليه السلام كه در جايگاه نمازش نشسته بود، در آمدم و نشستم تا آن كه نمازش را به پايان برد. شنيدم كه با خدايش راز و نياز مى كند و مى گويد: «اى كه ما را به كرامت، مخصوص داشتى، و شفاعت را به ما وعده دادى، و رسالت را بر دوش ما نهادى، و ما را وارثانِ پيامبران كردى، و ما را آخرينِ امّت هاى گذشته، قرار دادى، و وصىّ خود را ويژه ما ساختى، و علم گذشته و آينده را به ما عطا كردى، و دل هايى از مردمان را مشتاق ما نمودى! مرا و برادرانم را و زائران قبر پدرم حسين بن على را كه درودهاى خدا بر همه ايشان باد، بيامرز ؛ كسانى كه دارايى شان را هزينه مى كنند و از سرِ رغبت به نيكى به ما، و اميد به آنچه در پيوند با ماست، و خوش حال كردن پيامبرت محمّد صلى الله عليه و آله، و اجابت فرمان ما، و به خشم آوردن دشمنان ما، پيكرهايشان را به راه [ و آفتاب در مسير ] در مى آورند و از همه اين كارها، آهنگ رضايت تو دارند. پس با رضايتت، برايشان جبران نما و در شب و روز، آنان را محافظت كن، و بهترين جانشين آنان باش ميان كسانى كه بر جاى نهاده و [ به زيارت ]آمده اند، و همراهشان باش و از شرّ هر زورگوى لجوج، كفايتشان كن، و نيز از تمام آفريده هايت، قوى يا ضعيف، و نيز شرارت شياطين جِن و اِنس. برترين آرزويشان را از تو به خاطر اين غربت و در آمدن از وطن و برگزيدن ما بر پسران و نزديكان و همشهرى هايشان، به ايشان ببخش. خدايا! دشمنانمان، خروج زائران حسين عليه السلام را بر ايشان، خُرده گرفتند ؛ ولى اين، آنان را از برخاستن و بيرون آمدن به سوى ما، باز نداشت تا با آنان، مخالفت ورزند. پس بر اين صورت هاى آفتاب خورده، رحم كن، و نيز بر آن گونه هايى كه بر قبر ابا عبد اللّه الحسين، اين رو و آن رو مى شوند ؛ و نيز رحم كن بر چشمانى كه از سرِ رحمت بر ما، اشكشان روان است ؛ و رحم آور بر دل هايى كه براى ما مى سوزند و بى تابى مى كنند ؛ و بر ناله اى كه به خاطر ماست، رحمت آور. خدايا! من، آن جان‌ها و پيكرها را به تو مى سپارم تا آن كه روز تشنگى [ قيامت ]، آنان را سيراب كنى». پس امام كه درودهاى خدا بر او باد، پيوسته در حال سجده، اين دعا را مى خواند. چون تمام شد، به او گفتم: فدايت شوم! اگر آنچه از شما شنيدم، براى كسى بود كه خدا را نمى شناخت، گمان مى بردم كه آتش دوزخ، هرگز به او گزندى نخواهد رساند. به خدا سوگند، آرزو داشتم كه به جاى حج گزاردن، او را زيارت مى كردم! امام عليه السلام به من فرمود: «تو كه به او خيلى نزديكى. اى معاويه! چه چيزْ تو را از زيارتش باز مى دارد؟ و چرا آن را وا نهاده اى؟ ». گفتم: فدايت شوم! نمى دانستم كه تا اين درجه، فضيلت دارد. فرمود: «اى معاويه! و دعا گويان آسمانى، براى زائران حسين عليه السلام، بيشتر از دعاگويان زمينى آنان اند. آن (زيارت) را به خاطر ترس از كسى، وا مگذار كه هر كس آن را به سبب ترس، وا گذارد، چنان حسرت مى خورد كه آرزو مى كند دستش از قبر او جدا نمى شد. [۱] آيا دوست ندارى كه خداوند، تو را از مسافران و گام به راه نهادگانى ببيند كه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله برايشان دعا مى كند؟ آيا دوست ندارى كه فردا[ ى قيامت ]از مصافحه كنندگان با فرشتگان باشى؟ آيا دوست ندارى كه فردا، جزو كسانى [ به محشر ]بيايى كه گناه قابل پيگيرى نداشته باشند؟ آيا دوست ندارى كه فردا، از مصافحه كنندگان با پيامبر خدا صلى الله عليه و آله باشى؟ ». (۱) این جمله را طور دیگری هم معنا کرده اند اما در اینجا ترجمه دانشنامه امام حسین ثبت شده است. نقل از ترجمه بحار کانال «از شرح بی نهایت» https://eitaa.com/azsharhebinahayat