بانوان نمونه
🌹 🌹 خانه ی ما سرقفلی مسکینان بود. اگر گدایی در خانه را میزد تا به او آب خنک نمی داد و سیرش نمی کرد و پاپوشش نمیداد نمی گذاشت دست خالی برود. میگفت بعضی اولیا در لباس ژنده و ژولیده و با هیبت مسکینان در خانه را میزنند و ما نمی دانیم غفلت نکنید همه را راه دهید و در راه خدا خیرات بدهید. امام زمان در بین ماست به همه سلام کنید شاید یکی از آنها او باشد. حالا از باغچه ی حیاط که پژمرده شده بود تا مرغ و خروس ها و مدرسه و مسجد و همسایه و گدا و.... همه می دانستند که دیگر آقا نیست. یادم نمی آید بعد از این حادثه دوباره کی نخودچی کشمش خوردم اما می دانم هرگز طعم نخودچی کشمش های بابا را نداشت. کریم و رحیم که برادرهای بزرگ خانه بودند برای اینکه فضای مغموم خانه را عوض کنند غروب که میشد توپ دو پوسته و بساط گل کوچیک راه می انداختند و من هم دروازه بان میشدم دروازه بان هر گروهی که می شدم برنده ی حتمی همان تیم بود با هیجان و شدت دنبال توپ می دویدند اما وقتی توپ به دروازه نزدیک می شد، را کم می کردند و توپ به آرامی در بغل من جا میگرفت و من هیجان زده مورد تشویق قرار می گرفتم. اول فکر میکردم دروازه بان ماهری هستم اما بعدها فهمیدم که نه آنها میخواهند من شاد باشم و هو را بکشم. بعضی وقت ها با برادرها خاله بازی میکردم اگر چه روزها به رفت و آمد بین خانه و بیمارستان میگذشت اما همه سعی می کردند فشار غیبت آقا را به نوعی جبران کنند رحمان کشتی گیر محله بود. همه ی زیراندازها را تشک کشتی کرده بود دائماً زیرخم یکی از بچه ها را می گرفت و به من می گفت: مصی تو داور! ┄┄┅┅•➰🍃🌸🍃➰•┅┅┄┄ 🧕@banovanebeheshti ┄┄┅┅•➰🍃🌸🍃➰•┅┄┄
1.2هزار مشاهده