هدایت شده از خطابه
شخصیت شَمِر بن ذي الجوشن
در فضای مجازی مطالبی غیر تحقیقی درباره شَمِر بن ذی الجوشن مطرح می گردد که مناسب آمد تا از منابع کهن مطالبی در معرفی چهره او مطرح گردد:
شمِر بن ذي الجوشن هیچگاه شیعه نبوده و همانند همه کسانی که در حکومت اسلامی با امیرمؤمنان علی علیه السلام بیعت کردند، او نیز جزو سپاه امام بود؛
شمر، در جنگ صفين جزء لشكريان علي علیه السلام بوده است و با تنها هدف مبارزه با بنی امیه در سپاه امام حضور داشت؛
در اين مبارزه اَدْهَم بن‌محرز ابتدا ضربه شمشيري به صورت شمر مي‌زند و او را زخمي مي كند. شمر نيز به او ضربه‌اي مي‌زند ولي ضربه‌اش کاري نمي‌شود، لذا برميگردد و آب ميخورد و نيزه‌اي برمي‌دارد و دوباره به ميدان ميرود و با ضربت نيزه، ادهم را بر زمين ميافكند؛
شمر، جزء كساني است كه برضدّ حُجْر بن‌عَدِي و به كفر او شهادت دادند.
شمر، عصر روز پنجشنبه نهم محرّم با فرمان جديد عبيدالله بن زیاد ملعون و به همراه چهار هزار نفر سرباز به كربلا رسيد و نزد عمربن‌سعد رفته، نامه ابن‌زياد را تسليم او كرد؛
طبق گزارش بلاذری(م279ق) و شیخ مفید(م413ق)، امام حسین علیه السلام پس از اهانت شمر، وی را پسر زن بُزچران خطاب کرد؛(فَقَالَ لَهُ يَا ابْنَ رَاعِيَةِ الْمِعْزَى: این عبارت از نظر برخی حکایت از نامشروع بودن تولد شمر دارد.)
شمر، به خيمه امام حسين علیه السلام حمله كرد و با نيزهاش به خيمه زد و با صداي بلند گفت:
«آتش بياوريد تا اين خيمه را با ساكنانش به آتش بكشم.»
شمر، به تیراندازان دستور داد تا بدن امام حسین علیه السلام را هدف قرار دهند. سپس با فرمان او، همه به سوی امام حمله بردند و کسانی از جمله سِنان بن اَنَس و زُرْعَة بن شریک ضربه‌های نهایی را بر امام وارد کردند؛
شمر، پس از واقعه كربلا در جواب شخص که از او پرسید آیا برای حمله به پسر پیامبر پشیمان نیستی، در پاسخ گفت: «موظّف بوديم كه چنين كنيم و اگر فرمان نميبرديم همچون اين حيوانات بوديم.» وی، در توجیه شرکت در قتل امام حسین(ع) می‌گفت: «از امرای خود فرمان برداری کرده است.»
شمر، بعدها در جريان قيام مختار در جنگ برضدّ مختار شركت كرد و پس از شكست از مختار، فرار كرد و در حين فرار به دست عبدالرّحمن بن‌عُبَيْد كشته شد.
منقری، وقعة صفين، ص 268؛
طبري، تاريخ الأمم و الملوك، ج 5، ص270، ص28، ج6، ص18 و 44 و 52 و 53
ابن‌شهراشوب، مناقب آل‌ابي‌طالب، ج 4، ص 115.
ابن‌سعد، ترجمة الحسين و مقتله، فصلنامة تراثنا، شماره 10، ص179،
شیخ مفید، الارشاد، ج2، ص96؛
بلاذری، انساب الاشراف، ج3، ص187
به کانال ما بپیوندید👇👇
@mooezee