👈مرحوم شیخ طوسی در تهذیب روایتی را از داود رَقّی از امام صادق علیه السلام نقل میکند که حضرت به او فرمود داوود! اگر آرنج دستت را در دهان یک افعی خطرناک داخل کنی بهتر از آن است که حاجتت را از تازه به دوران رسیده ها طلب کنی! 📖«يَا دَاوُدُ تُدْخِلُ يَدَكَ فِي فَمِ التِّنِّينِ إِلَى الْمِرْفَقِ خَيْرٌ لَكَ مِنْ طَلَبِ الْحَوَائِجِ إِلَى مَنْ لَمْ يَكُنْ‏ فَكَانَ‏» 🔹در یک اداره ای مدیری را دیدم که سیاست انقباضی شدیدی در تخصیص منابع مالی به زیردستان داشت! واقعا توجیهی برایم نداشت! مدام هم میگفت من حجت باید داشته باشم تا از بیت المال خرج کنم! آخر سال هم بخش قابل توجهی از بودجه تخصیص یافته شده را به خزانه برمیگرداند. گویا این را فضیلتی برای خودش میدانست. 💡به ذهنم خطور کرد اصلا گاهی مساله این نیست که برخی حجت ندارند! یا مثلا ضرورتی نمیبینند یا مانند آن! این شخص گاهی اصلا جنبه ی این عنوان مدیریت را ندارد. 👈اصلا تا حالا اینکه چند میلیارد پول زیر دستش باشد تا خرج کند را تجربه نکرده و یا هضم ننموده است! گویا از اینکه این همه پول زیر دستش هست استرس پیدا کرده! دستش به جیب نمیرود! گاهی اصلا خسیس است هر چند پول به جیب خودش هم برنمیگردد! ذهنش عادت ندارد به این رقمهای درشت و برای ما توجیه تراشی میکند! شاید این هم به گونه ای تازه به دوران رسیده است! 👈حالا مثال در این زمینه در عرصه های گوناگون زیاد است. خودتان تجلی حقیقت آن را در مواطن دیگر رصد کنید چون خیلی با آن سر و کار داشته و داریم.