باسمه تبارک و تعالی (۴۳) «ادب قرآن خواندن» «غرّتهم الحیاة الدنیا» «زهد چیست؟» 🔶بعد از نماز عصر مشغول تلاوت عهد الهی و آیات ذکر حکیم بودم؛ اندوهی و حسرتی وجودم را فراگرفت! یا حسرتی علی ما فرّطت فی جنب الله! ای قرآن غریب! ای مهجور! 🔹راستی که باید جلوی قرآن کریم زانو زد! با ناز نیا با نیاز بیا! با ناز نیا میدانی یعنی چه؟ یعنی شرّ کم کنی و یا فقط به خاطر ثواب نخوان؛ طوری نباشد که مدام در پی آن باشی که تمام کنی و ببندی! بعد هم طلبکار باشی! 🔸هنوز نفهمیدی چقدر به قرآن نیاز داری؟ منت هم میگذاری قرآن میخوانی! غرور هم پیدا میکنی؟! تا حالا دیده اید کسی از طبیب و مربی اش طلبکار باشد که مزد مرا پیشت آمدم؟! مزدم را بده حرفت را گوش کردم؟! همیشه خود را باید بدهکار بدانی نه طلبکار! 🔷آیا وقتش نرسیده دیگر بفهمیم چقدر در زندگی به قرآن نیاز داریم؟ زبان حالی با قرآن بر زبانم جاری شد. 🔸قرآنا! من هیچ نمیگویم فقط تو بگو! من هیچ نمیدانم فقط تو یاد بده! من بیمارم تو مرهمم را نشان بده! تو مرا شفا بده! من آمده ام عقاید و دانسته هایم را عرضه کنم تو اصلاحش کن! این قلبم را تو جلا بده! تو هادی من به راه اقوم باش! به دیگران هیچ کاری ندارم! تو گویا فقط برای من نازل شده ای! فقط من! 🔹تو را شمرده و محزون میخوانم! تو را با صدایی زیبا میخوانم! تو را در سحر و وقت آرامشم میخوانم! تو را در دل شبهای تار میخوانم! تو را با طهارت میخوانم! تو را با دهانی پاک میخوانم! تو را خودم، خودم میخوانم! تو را با تدبّر خودم میخوانم!