باسمه تبارک و تعالی (۲۰۱) «تقوای موضوع شناسی» «جهاد تبیین و نظریه مارپیچ سکوت و گرداب سقوط» 🔴در رساله های شرعی نوشته شده یادگیری احکامی که مورد ابتلا شخص است بر او واجب است. به این معنا که اگر آن موارد محقّق شد و به واسطه جهل به حکم شرعی انسان دچار عصیان شد عذری نداشته و مستحقّ عقوبت است. حرف درستی است. این احکام نیامده تا در دل کتابها بماند! آمده تا یاد گرفته شده و عمل شود. 👈ولی این مسأله یک طرف دیگری هم دارد که معمولا از آن غفلت میشود. آن هم این است که یادگیری موضوعات و شقوق مبتلا به آن که باعث تفاوت احکام میشود نیز لازم است. 👈زیرا اگر به واسطه جهل به موضوعات مبتلا به انسان دچار خطای در تطبیق حکم شده و غرض شارع را از احکامش تأمین نکرد نیز عذری نداشته و مستحقّ عقوبت است. ✋این احکام الهی نیامده تا تنها ابتلائی در ظرف علم ما به آنها باشد که آیا اهل اطاعتیم یا عصیان! اهل انقیادیم یا تجرّی! 👈به خاطر همین است که فقهاء حکم به یادگیری احکام مبتلا به داده و جهل به آنها را رافع عذر نمیدانند. 🔹اگر چنین است جهل به موضوعات مبتلا به نیز میتواند همینطور باشد. یعنی ولو در ظاهر چنین جاهلی، انسان متشرّعی است و به دنبال عمل به احکام است ولی در واقع در حال معصیت است. مطیع ظاهری و عاصی واقعی است. «ما أبالی ائتمنت خائنا أو مضیّعا» میشود. 👈آری اگر در حدّ توانش به دنبال درک احکام مبتلا به و شناخت موضوعات مبتلا به رفت و بعد از آن مشکلی رخ داد دیگر معذور است. 👈این مسأله مخصوصا در مورد علما و نخبگان که تأثیر کلان اجتماعی داشته و مواضع آنها مورد تقلید قرار میگرید بسیار جدّی تر است.