. ادبیات در آیینه تاریخ اغلب کسانی که در گذشته به نوشتن تاریخ مبادرت می‌ورزیدند، از نویسندگان و ادیبان شاخص زمان خود بودند و از منشیان و نویسندگان دربار و پادشاه به حساب می‌آمدند و لازمه‌ی این کار آشنایی با فنون و صنایع ادبی بود. طبیعی بود که این قبیل نویسندگان به هنگام نوشتن تاریخ ذوق و هنر ادبی خود را نیز به نمایش می‌گذاشتند و به عبارت دیگر تاریخ را ادیبانه می‌نوشتند. بنابراین نوشته‌های این گروه از مورخان گذشته از ارزش تاریخی‌شان دارای ارزش ادبی ممتازی نیز هستند. حتی برخی از این آثار تاریخی، نماینده شاخص سبک‌های ادبی خود به شمار می‌روند و به خوبی ویژگی‌ها و تطور ادبیات در دوره‌های مختلف را در خود پیوند ادبیات و تاریخ در ایران منعکس می سازند. کتاب‌هایی چون ترجمه‌ی تاریخ طبری از ابوعلی بلعمی، تاریخ بیهقی از ابوالفضل بیهقی، تاریخ جهانگشای جوینی از عطاملک جوینی، تاریخ عالم آرای عباسی از اسکندر بیگ منشی و دره نادری از میرزا مهدی خان استر آبادی، تنها نمونه‌هایی از متون تاریخی ادبی به شمار می‌روند. 🌐https://eitaa.com/bouath