. 🔖 چگونگی نثر یک داستان تاریخی نثر یک داستان تاریخی چگونه باشد؟ رسمی و تئاتر گونه یا ساده و خودمانی یا چیزی بین این دو؟ نویسنده وقتی می خواهد رمان تاریخی بنگارد حتما در باب نثر نوشته اش باید هوشمندانه عمل کند. معمول است که در موضوعات تاریخی، از ادبیات رسمی و دکلمه گونه یا به تعبیری شکل ادبی استفاده می شود تا خواننده فراموش نکند دارد یک داستان تاریخی می خواند. ادیبانه نوشتن در داستان تاریخی وقتی جواب می دهد که از تسلط نویسنده به ادبیات دوره مورد نظر مطلع شویم و او با این تسلط بتواند ادبیات آن عصر را برای ما تداعی کند. این مهم از مطالعه فراوان و تسلط بر واژگان و جمله بندی و مثل ها و فرهنگ عامه عصر مورد نظر ناشی می شود. اما بسیاری از نویسندگان داستان های تاریخی بی آنکه ادبیات عصر را بدانند به همین «ادیبانه قلم زدن» اکتفا می کنند چرا که ساده ترین کار است. نظریه «قلم فخیم » در ادبیات تاریخی از مهارت و فهم ادبی نویسنده نشأت می گیرد که اگر نباشد با تکرار و پس و پیش کردن ارکان جمله به ورطه اضافه گویی و لفاظی می افتد. استفاده از نثر ادبی بدون پشتوانه در رمان تاریخی یک دوپینگ محسوب می شود و زحمت نویسنده را در شناخت و بازتاب ادبیات و زبان عصر مورد نظر کم می کند. اهل کتاب و کتابخوانی می فهمند این نوشته واقعا تاریخی است یا شبه تاریخ. پس برای نوشتن اثر تاریخی نیازی به ادیبانه نوشتن نیست . نیاز به ممارست و مطالعه و پر کردن دست خواننده از لغات و اسلوب و سبک ادبیات آن دوره است. و این کار آسانی نیست. #رمان #داستان #ساهور #تاریخ_ادبیات #دانشگاه_باقرالعلوم #انجمن_علمی_ادبی_ساهور 🌐https://eitaa.com/bouath