✳️ روایتی از میهن‌دوستی اصیل و خالص ایرانیان در‌ دوره‌ #قاجار مـردم ایـران تعلق‌خاطر خاصی به میهن خود‌ داشته‌اند‌ اما به نظر می‌رسد این علاقه ریشه در گذشته‌ دوستی ایـرانیان و یادآوری عظمت ایران‌، داشته باشد. به اعتقاد اکثر جهانگردانان خارجی یکی از صـفات تـحسین‌ برانگیز‌ ایرانیان اصیل علاقه صمیمانه‌ای است که نسبت به وطن خود دارند، آنان‌ از‌ اینکه وطنشان نقش بزرگ و با اهمیتی‌ در تاریخ داشته احساس‌ غرور‌ می‌کنند و این احساس را از‌ خودی‌ و بیگانه مخفی نمی‌دارند. در زمینه تاریخ دوستی و علاقه به وطن ایرانیان‌ سفرنامه‌ نویسان انگلیسی اظهار نظر آنچنانی‌ نکرده‌اند‌ و به‌ نظر می‌رسد علاقه‌ چندانی‌ به این موضوع نداشته‌اند‌. اما‌ گوبینو فرانسوی نیز در این باره مطالبی دارد کـه - ایـن اظهارت وی نوعی میهن‌پرستی‌ فرا‌ سیاسی را در ذهن تداعی می‌کند‌- نقل‌ خواهد شد‌: « به‌ عقیده‌ من ایرانیان از نوعی‌ میهن‌پرستی برخوردارند که جاودانی است. یکدیگر را در داخل کشورشان دوست دارند و کشورشان را در‌ وجود‌ خودشان مـجسم مـی‌‌بینند اما با بی‌تفاوتی‌ شاهد‌ گذار‌ حکومت‌های‌ گوناگون‌ از فراز سرشان‌ می‌باشند‌ بی‌آنکه فریفته هیچکدام از آنان بشوند و از این نظر می‌توان گفت به کلی عاری از میهن‌پرستی‌ سیاسی‌ هستند‌. سلطنت‌ها، فتوحات، تسخیر سـرزمین‌ها بـه تدریج قدرتشان‌ را‌ از‌ دست‌ می‌دهند‌ و از‌ بین می‌روند بی‌آنکه به شخصیت فردی ایرانی لطمه زده باشد. » گوبینو در جای دیگری می‌گوید: «ایرانیان کشورشان را به شدت دوست دارند و آن را دلپذیرترین، حاصلخیزترین‌ و سالم‌ترین کشور روی زمین مـی‌دانند. «ایـران خـوب مملکتی است» این شعاری اسـت کـه هـر روز بر زبانشان جاری می‌ شود و بی‌اختیار شنونده را تحت تاثیر قرار می‌دهد، زیرا حقیقت بسیاری‌ در‌ آن نهفته است.» منبع:گوبینو، ژوزف آرتور‌ دو، سه سال در آسیا یا سفرنامه کنت دو گـوبینو، تـرجمه عبدالرضا هوشنگ مهدوی تهران: نشر قـطره‌، 1383، ص 213 cafetarikh.com @cafetarikh