💠 در دعاى مناجات خمسة عشر مى‏خوانيم:«وَاسْئَلُكُ مِنَ الْيَقينِ ما تُهَوِّنُ عَلَىَّ مُصيباتَ الدُنْيا وَ تَجْلُو بِهِ عَنْ بَصيرَتى‏ غَشَواتَ العِمى‏». 💠 يقين دو اثر دارد، رنج‏ها را سبك مى‏كند و پرده‏ها را كنار مى‏زند، تا آنجا كه بهشت و جهنم را مى‏بينى و آخر خط را مشاهده مى‏نمايى كه:«لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْيَقينِ لَتَرَوُنَّ الْجَحيم». 💠 مرحله‏ى پايين يقين همراه ديدار از دنيايى ديگر و شهود عوالم دور است. و آنچه تو را به يقين مى‏رساند شكر تو و به كار گرفتن معرفت و آگاهى و هدايت‏هاى مستمر است، كه:«وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ ذُكِّرَ بِآياتِ رَبِّهِ ثُمَّ أَعْرَضَ عَنْها إِنَّا مِنَ الْمُجْرِمينَ مُنْتَقِمُونَ». چه كسى ستم‌كارتر است ‏از آنها كه به نشانه‏هاى خدا يادآورى شدند و هدايت‏هاى مستمر او به آنها رسيد و آنها با مهلت از آن اعراض كردند و در اين فرصت، شكر نياوردند. ما از مجرم‏ها انتقام مى‏گيريم و منابع آگاهى و چشم و گوش و دل آنها را مختوم مى‏كنيم و مهر مى‏زنيم. تا آنجا كه چيزى از آگاهى آنها بكارشان نيايد و بهره‏مند نشوند. 💠 من كه مى‏يابم در اين مرحله بايد از غذايم بگذرم و يا فلانى را تحمل كنم و يا به او محبت نمايم، ولى به خاطر بخل و يا حسادت و يا بديهاى او، چشم پوشى مى‏نمايم، چگونه توقع دارم كه به يقين برسم در حالى كه از اين هدايت‏ها و ياد آوريها، چشم پوشيده‏ام. 💠 بدنبال شكر و پذيرش يادآوری‌ها و هدايت‏ها، به يقين مى‏رسيم و در يقين اين دو خاصيت هست تحمّل رنج و مصيبت و شهود و بصيرت. 📚 قيام، ص ۲۲۶ 🆔👉@cheshmeyejarie