💠 در دعاى مناجات خمسة عشر مىخوانيم:«وَاسْئَلُكُ مِنَ الْيَقينِ ما تُهَوِّنُ عَلَىَّ مُصيباتَ الدُنْيا وَ تَجْلُو بِهِ عَنْ بَصيرَتى غَشَواتَ العِمى».
💠 يقين دو اثر دارد، رنجها را سبك مىكند و پردهها را كنار مىزند، تا آنجا كه بهشت و جهنم را مىبينى و آخر خط را مشاهده مىنمايى كه:«لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْيَقينِ لَتَرَوُنَّ الْجَحيم».
💠 مرحلهى پايين يقين همراه ديدار از دنيايى ديگر و شهود عوالم دور است. و آنچه تو را به يقين مىرساند شكر تو و به كار گرفتن معرفت و آگاهى و هدايتهاى مستمر است، كه:«وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ ذُكِّرَ بِآياتِ رَبِّهِ ثُمَّ أَعْرَضَ عَنْها إِنَّا مِنَ الْمُجْرِمينَ مُنْتَقِمُونَ». چه كسى ستمكارتر است از آنها كه به نشانههاى خدا يادآورى شدند و هدايتهاى مستمر او به آنها رسيد و آنها با مهلت از آن اعراض كردند و در اين فرصت، شكر نياوردند. ما از مجرمها انتقام مىگيريم و منابع آگاهى و چشم و گوش و دل آنها را مختوم مىكنيم و مهر مىزنيم. تا آنجا كه چيزى از آگاهى آنها بكارشان نيايد و بهرهمند نشوند.
💠 من كه مىيابم در اين مرحله بايد از غذايم بگذرم و يا فلانى را تحمل كنم و يا به او محبت نمايم، ولى به خاطر بخل و يا حسادت و يا بديهاى او، چشم پوشى مىنمايم، چگونه توقع دارم كه به يقين برسم در حالى كه از اين هدايتها و ياد آوريها، چشم پوشيدهام.
💠 بدنبال شكر و پذيرش يادآوریها و هدايتها، به يقين مىرسيم و در يقين اين دو خاصيت هست تحمّل رنج و مصيبت و شهود و بصيرت.
📚 قيام، ص ۲۲۶
🆔👉
@cheshmeyejarie