#دعوت_به_بهشت 22 ؛ شیوه خاطره سازی 1 بِسمِ اللّه الرَّحمنِ الرَّحیم سلام به شما والدین و معلمان عزیز درباره شیوه‌ی دعوت به نماز گفتگو می‌کردیم. خاطره‌ی خوب از یک موضوع سبب می‌شود، ما نسبت به آن موضوع تداعیِ مثبت پیدا کنیم و این تداعی مثبت، سبب علاقه‌ی ما به آن موضوع می‌شود. خاطره بد، تداعیِ منفی تولید می‌کند و این سبب نفرت از آن موضوع می‌شود. شاید به همین دلیل بود که پیامبرعزیزمان در مسجد اجازه نمی‌دادند قصاص صورت بگیرد یا مُجرم را شلاق بزنند.[1] یک کودک ده ساله داخل مسجدی قرآن پخش می‌کرد، به جای پنج تا قرآن، دوازده تا قرآن برداشته بود که خیلی سنگین شده بود و با سختی بین نمازگزاران پخش می‌کرد؛ پایش به فرش گیر کرد، خودش خورد زمین و قرآن‌ها پخش شد. یک نماز گزار، بلند شد و زیر گوشش کشید و گفت: بی‌شعور! قرآن احترام دارد، چرا قرآن‌ها را انداختی زمین؟ گناه کردی. کودک گریه کرد و با یک خاطره بد از مسجد دور شد؛ در حالی که این کار کودک عمدی نبود، گناه نبود! یک جوانی می‌گفت: در نوجوانی، آمدم صف اول نماز جماعت ایستادم. یک نماز گزار، من را هُل داد گفت: برو صف بعد، صف اول که بچه بازی نیست! آن‌قدر ذائقه‌ی من تلخ شد، که تا دو سال به هیچ مسجدی وارد نشدم! حتی در شب‌‌های قدر، حتی در ماه محرم... یک آقای پنجاه ساله، می‌گفت: یک خاطره‌ی تلخ من را آزار می‌دهد؛ آن هم اینکه پنج ساله بودم، کنار مادرم برای نماز می‌ایستادم؛ خودش سجاده نماز داشت، برای من حتی «جا نماز» هم نمی‌انداخت! به او گفتم: به من هم مُهر بده تا نماز بخوانم. قبول نمی‌کرد. برای من قوطی کبریت می‌گذاشت و می‌گفت: تو طهارت نداری با همین نماز بخوان! به همین سجده کن. و این خاطره‌ی تلخ، سال‌ها است که هنگام خواندن نماز من را آزار می‌دهد. شیوه‌ی خاطره سازی می‌گوید: مواظب باشیم از نماز، مسجد و معنویت خاطره‌ی بد تولید نکنیم که به علت حساس بودن روحیه‌ی کودک و نوجوان، ممکن است آنها از عبادت، به شدت زده بشوند! [1] عن امیرالمؤمنین علیه السلام : نَهَى رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله أَنْ تُقَامَ‏ الْحُدُودُ فِی‏ الْمَسَاجِدِ. (بحار الأنوار، ج‏80، 381)