🙃🍃 این پا و آن پا مۍڪرد، انگار ســردرگــم بود؛ تازه جــراحتش خوب شده بود. تا اینڪہ بالاخره گفت: «نمۍدانم ڪجاۍ ڪارم لنگ مۍزند، حتماً باید نقصـۍ داشتہ باشم ڪہ شـہیـــد نمۍشــوم، نڪند شما راضۍ نیستۍ؟» آن روز بہ هر زحمـتۍ بود سوالش را بۍپاسخ گذاشتم. موقع رفتــن بہ منطقــہ بود؛ زمان خـداحافظـۍ بہ من گفت: «دعــا ڪن شہیــد بشم، ناراضۍ هم نباش!» این حرف محمـدرضا خیلۍ بہ من اثــر ڪرد؛ نمۍتوانستم دلم را راضۍ ڪنم و شہــادتش را بخواهم! اما گفتم: «خــدایا هرچہ صلاحت است براۍ او مقــدر ڪن.» و براۍ همیشہ رفت…