خشونت صورت‌های فراوانی دارد. معمولا تنها بخش کوچکی از سوء مصرف قوه غضبیه را می‌شناسیم. من استفاده از غریزه را زشت نمی‌دانم. آن ابزار عقل است برای پیوند با دنیا. اما مسئله نوع استفاده از آن است. احترام به غریزه یعنی حفظ آن در چارچوب سازنده‌اش. اگر غریزه تحقیر شود، باعث افسردگی انسان در ساحت عمل خواهد شد و اگر بی‌گدار، عنان امور به آن سپرده شود باعث فرسودگی انسان در ساحت عقل خواهد بود. اگر غریزه نبود حلقه اتصالی بین روح انسانی و زمین برقرار نمی‌شد. ما بیگانه می‌ماندیم و در غربت می‌مردیم. شاید آنگاه بسیاری از ما همچون کوران و کران گنگ و افلیجی بودیم که شناخته نمی‌شود تا در دایره عمل سازنده قرار گیرد. اما انسان در بسیاری اوقات نیاموخت یا فراموش کرد که این انرژی ناآرام را چطور رام کند و در مسیر رشد هموار سازد. سلطنت غریزه بسیاری از شادی‌های انسان را نابود کرد.